4/20/2016 0 Reacties AfscheidBij het leven buiten en het leven met dieren hoort ook afscheid nemen. De seizoenen gaan voorbij en zo nemen we ieder jaar afscheid van lente, zomer, herfst en winter met ieder hun eigen karakteristieken. De cyclus van de seizoenen betekent tegelijk ook dat bij het afscheid ook het nieuwe seizoen verwelkomd mag worden. Sneeuw (als die er is geweest) verdwijnt en bloesem komt. Bloesemblaadjes vallen als sneeuw op de grond en verdwijnen om plaats te maken voor zon, lange avonden buiten en vruchten die beginnen te rijpen. En dan verdwijnt de zomer om plaats te maken voor de oogst van de herfst, fruit maar ook de prachtige kleuren en vallende bladeren. Als alles kaal is, komt de winter vanzelf weer. Voorlopig genieten we nu van de ontluikende lente. Snel gaat het niet. Zo warm als het soms tijdens de winterperiode was, zo fris is het nu. De bloesem die eerst al in januari leek te ontbotten, doet er nu lang over. Heel voorzichtig verschijnen aan de fruitbomen de eerste bloempjes.
Ook van dieren moeten we soms afscheid nemen. Soms tijdelijk, zoals Olina die de zomer in het Lauwersmeergebied doorbrengt of Kylja die nu weer in Limburg in training staat. Soms definitiever omdat er ook nog wel eens paard verkocht wordt. Met een beetje geluk kunnen we dat blijven volgen via foto's, altijd fijn. En soms omdat ze niet meer gezond zijn. De kippen blijken toch wat gevoeliger voor ziektes te zijn dan de meeste van onze andere dieren. Oorzaken zijn soms moeilijk te vinden en ondanks alle goede verzorging raken we wel eens een kip kwijt. De afgelopen maanden zelfs twee. Kipje Ellen onze Lakenvelder kip, een echte gezellige scharrelaar die het liefst bij ons in de buurt rond schuifelde en in de grond liep te pikken. Ze lag zomaar in het hok. Het haantje Remy is er ook niet meer. Hij werd ziekjes, oorzaak onduidelijk. De meeste dieren blijven lang bij ons. Hoe ouder ze worden, hoe meer we ze vertroetelen met speciaal voer, knuffels, aangepaste wandelingen en al dat soort zaken. Helaas lukt het niet met allemaal om ze tot op hoge leeftijd bij ons te houden. Afgelopen weekend was de tijd op voor Pim, één van onze twee lieve je-weet-wel rode katers. Op één week na 13 jaar geleden kwam bij hij samen met broer Igor bij ons. Igor was de grootste uit het nest en hadden we al uitgezocht, Pim had als kleinste uit het nest nog geen plekje gevonden. Het was niet moeilijk om hem mee te nemen. Thuis liet ie gelijk zien dat klein ook groot kon zijn. Altijd als eerste bovenin de krabpaal om Igor naar beneden te tikken. Een echt Napoleonnetje, maar ook een jager. De keer dat er twee winterkoninkjes op de keukenvloer lagen en Pim om de hoek verdween, moesten we wel even slikken. Een keurige kat, altijd netjes schoongewassen, die bij voorkeur een plekje op zolder zocht, nog altijd samen met Igor op een kussen of in een mandje. Drie weken terug wilde één pootje niet meer goed, dat leek te genezen. Helaas waren toen hij van de trap viel, zijn negen levens op. Een achterlijfje dat niet meer wilde en veel pijn, we hebben dat niet te lang laten duren. PimPim, wat missen we hem.
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
AuthorIn september 2012 ben ik (Lieke) gestart met de Natuurgidsencursus. Een van de opdrachten is het 'adoptieterrein'. Als terrein heb ik ons erf en de directe omgeving gekozen. Wekelijks volg ik wat er op het terrein tijdens de seizoenen verandert, welke dieren er zijn en hoe de beplanting zich ontwikkelt. Wat ik zoal tegenkom, lees je hier. De cursus heb ik - met succes - afgerond, de blog blijft. Archives
December 2017
Categories |