9/21/2014 0 Reacties De pikordeHet is elke keer weer fascinerend om te zien hoe dieren er een duidelijke pikorde op na houden. Zet je vreemde dieren in een nieuwe groep dan geeft dat altijd wat gedoe en moet er buitgemaakt worden wat eenieders plek in die setting is. Een nieuw groepslid inbrengen betekent altijd enige onrust. Paardenkuddes gaan vaak als groep golfbewegingen maken waarbij de groep zich splits in kleinere groepen zich splitsen, weer naar elkaar toestromen, weer splitsen en waarbij de nieuweling met een beetje geluk met een van de groepen mee mag. Na een paar dagen is de rust vaak weer terug en is er weer een homogene groep. Bij kippen lijkt dat wat langer te duren. De nieuwelingen beginnen altijd onderaan, of ze nu alleen zijn of bijvoorbeeld met zijn tweeën. Tegelijkertijd stijgt de kip die daarvoor nog onderaan de ladder bungelde duidelijk op de ladder en hoort - na zelf weken van voorzichtige integratie te hebben doorgemaakt - opeens volledig bij de groep. En elke keer gebeurt dit weer.
Jurre - onze ruwhaarteckel - wilde van de week ook even in een confrontatie met een ander dier de pikorde verkennen. Vanwege het mooie weer hadden we 's avonds de deur nog open en hoorden opeens een enorm gekef. Nou zijn Bowie en Jurre wel vaker niet geluidloos, maar dit klonk toch anders. Toen we keken zagen we met wie Jurre zijn krachten aan het meten was, een dikke egel. Heel moeilijk voor hem, die egel die zo stoïcijns bleef en die hij niet dichter kon benaderen, natuurlijke afweer, zonder meer: https://www.youtube.com/watch?v=mcIaznJozUc&feature=youtu.be De laatste prachtige nazomerdagen leverden ook van andere dieren nog mooie beelden op. Warmte, wat vocht en toch al herfst, de spinnen hebben zich uitgeleefd. Het blijft een wonder zoals zij een web kunnen weven, waar vervolgens de zon door valt die de draden oplicht en het mooie symmetrische patroon laat zien. Bij het grasmaaien kwam ik bij de voordeur nog een verdwaalde kikker tegen. Omdat daar geen water in de buurt is heb ik deze bruine kikker maar voorzichtig opgepakt en bij een poeltje neergezet. Tweede helft september is niet echt het moment voor een kikkerwaarneming, maar blijkbaar was deze door de warmte nog actief.
0 Reacties
9/12/2014 0 Reacties Morgengoud en andere geneugtenSeptember, de maand van het morgengoud. Droog weer, toch wat mist en de zon die opkomt. Wat is er mooier dan dat? De appels glimmen roodgoud in de boom en de peertjes worden vanzelf goudkleurig. De natuur levert goud op in deze tijd.
Door het droge en soms warme weer is het blijkbaar ook een enorm goede periode voor de libellen. Vorige week ontdekte ik de zonneplek van een aantal, op de achterkant van de oude witte caravan. Deze zonneweide wordt hoofdzakelijk bezet door de steenrode heidelibellen in mannelijke en vrouwelijke vorm. De vrouwtjes hebben niet het rood en zijn wat meer geelbruinig van kleur. Het fruit onder en in de bomen trekt ook heel veel insecten aan, het fladdert vol met vlinders, libellen en juffers. Het zijn niet de heidelibellen die daar zitten, maar de grotere glazenmakers. Die zoemen ook vaak met zijn vieren of vijven over het weitje voor de appelboom. Donker lijf met mozaïektekening. Ze zoeven zo maar even langs en laten zich nauwelijks echt bekijken. Gelukkig was er vanmiddag één die rustig bij de bramenstruiken ging zonnen en mij de kans gaf om deze soort libelle eens van dichterbij te bekijken. Libelles die behoren tot de familie van de glazenmakers zijn de grootsten onder de libellen. Ik vermoed dat dit een blauwe glazenmaker is, veel voorkomend. Onderscheidt zich van andere glazenmakersoorten zoals de groene glazenmaker doordat de vlekken op de onderste twee segmenten aan elkaar gesmolten zijn. Waarschijnlijk zoemen er ook nog regelmatig een paar bruine glazenmakers langs, het is zo bronskleurig wat je ziet. Helaas laten die zich (nog) niet vastleggen. Het bankje voor de nieuwe schuur is de ideale observatieplaats voor libellen, maar ook voor andere diersoorten en dat met een weids uitzicht. Bofferds, dat zijn we. |
AuthorIn september 2012 ben ik (Lieke) gestart met de Natuurgidsencursus. Een van de opdrachten is het 'adoptieterrein'. Als terrein heb ik ons erf en de directe omgeving gekozen. Wekelijks volg ik wat er op het terrein tijdens de seizoenen verandert, welke dieren er zijn en hoe de beplanting zich ontwikkelt. Wat ik zoal tegenkom, lees je hier. De cursus heb ik - met succes - afgerond, de blog blijft. Archives
December 2017
Categories |