9/30/2015 0 Reacties Ik wil graag naar huisIk wil graag naar huis, een zin die de afgelopen dagen steeds door mijn hoofd heeft gespeeld. Hoe dat zo komt? De afgelopen week heb ik toevallig aan de zijlijn gezeten bij de crisisnoodopvang voor vluchtelingen. Het gebouw waar ik werk staat naast de sporthal waar tot vandaag een crisisnoodopvang was. Van achter mijn bureau heb ik veel gezien. Vaders, moeders en kinderen uit landen waar oorlog heerst, veel vrijwilligers die geholpen hebben om de vluchtelingen een goede tijd te geven in de opvang, cateringbedrijven die voor eten zorgden, een burgemeester die '' zijn'' vluchtelingen verwelkomde maar ook weer uitgeleide deed, schooljongens die dachten dat ze moesten sporten in de sporthal, de schoonmaak, mijn - vrijwillige - collega's die op zondag de vluchtelingen hebben uitgenodigd op het kazerneterrein, pers die van veel dingen vond dat het nieuws was en soms wel erg zijn best deed om dat in beeld te brengen, de beveiliging en de bussen die de vluchtelingen brachten en ook weer ophaalden. Die bussen blijven op mijn netvlies staan.
De laatste dagen heb ik natuurlijk ook veel gehoord, gelezen, gediscussieerd over de behoeftes en verwachtingen van vluchtelingen en de verwachtingen over dankbaarheid die hoort bij de opvang die in Nederland wordt geboden. De meningen lopen uiteen - los van extremen - is zo'n mening niet zomaar goed of fout. Zelf probeer ik me voor te stellen over hoe vriendelijk ik nog ben als ik, na een vlucht uit mijn geboorteland na weken aankom in een sporthal, waar ik na enkele dagen weer uit moet en met de bus naar een nieuwe sporthal wordt gebracht, waar ik na 2x 72 uur ook weer weg moet. Ik snap wat van het dilemma van gemeentebesturen waarom die duur beperkt is, maar ik stel me ook voor hoe ik me zou voelen als ik dan zes dagen lang met 200 anderen in een sporthal moet wonen. 200 anderen, 6 of 7 nationaliteiten, verschillende talen, verschillende gewoontes, ga er maar aan staan. En dan weer die bus in, op weg naar...Afgelopen donderdag was de dag van aankomst van de vluchtelingen. Toen ik na een intensieve vergadering 's avonds laat naar huis ging, kon ik niet gelijk naar mijn auto. De bus die de laatste groep vluchtelingen had gebracht moest op een krap stuk draaien en dat kostte wat heen en weer steken. Toen er wat meer ruimte was vroeg ik aan de beveiliger of ik er langs mocht, ik wilde wel graag naar huis. Toen ik langs de bus liep zag ik aan de voorkant allerlei mensen die de buschauffeur hielpen met keren stonden een vader en een zoontje van een jaar of 10 die ook aanwijzingen gaven. Een beeld dat je vaak ziet, op vakanties, bij schoolreisjes. Alleen hoe de vader deze reis aan zijn zoon uitlegt, dat weet ik niet. Wanneer hebben zij weer een huis vroeg ik me af. En vanmiddag reden de bussen weg, vaders, moeders, kinderen met koffers en tasjes met hun bezittingen, op weg naar een nieuwe sporthal waar bedden voor ze klaar staan. En op het moment dat ze wegreden zwaaiden ze die kinderen, naar de beveiliging, naar de brandweermannen, naar de vrijwilligers en naar de pers. Ik dacht terug aan mijn eigen '' ik wil graag naar huis''. Wanneer kunnen deze kinderen weer zeggen dat ze naar huis gaan, dat ze weer vast grond onder de voeten krijgen en hoe gaan ze dan om met alles wat ze meegemaakt hebben? Dat ze zwaaiden gaf mij vertrouwen in hun veerkracht. Of het ze lukt weet ik niet, ik gun het ze zo. Voor mij een reden om een bedrag over te maken van War Child, een organisatie die zonder dure kantoren kinderen met dit soort ervaringen helpt.
0 Reacties
9/22/2015 0 Reacties Op de fyts nei HarkemaVanavond een mooie droge avond na een regenachtige dag. Gelukkig minder nat dan we de afgelopen weken hebben gehad. En fijn als je 's avonds thuiskomt en niet nat wordt tussen auto en huis. Een mooie avond dus om nog even een rondje te fietsen. Lekker over de kleine wegen en fietspaden. Gisteren ook al gedaan, toen een rondje Suderheawei, langs de Ald Feart en weer richting Surhuizum via de Rysloane. Eerste een wat kaler landschap met vooral weiland en wat boerderijen en oude gebouwtjes. Daarna langs prachtig verkavelde stukken weiland (kamerstructuren) waar de oude boomwallenstructuur nog zo goed zichtbaar is. Onder de bomen is het al snel echt donker. Aan de Rysloane (ter hoogte van nummer 5) ligt ook een oude pingo, een zogeheten geologisch monument. Dit is ooit uit een ophogende ijslens is ontstaan. Maar goed, vandaag dus het woeste plan opgevat om richting Harkema te fietsen. Dat kan prima via de Suderheawei in westelijke richting, dwars door het dorp Surhuizum richting het Langpaad. Op de fiets zie je goed wat voor voornaam dorp Surhuizum moet zijn geweest, veel grote boerderijen en wat notabelenwoningen met soms nog echt mooie boerderijtuinen waarin nu hortensia's en dahlia's veel kleur geven. Vlak voor het mooie oude kerkje uit de 17e eeuw en langs het verenigingsgebouw in Amsterdamse stijl in westelijke richting het Langpaad, een heerlijk fietspad tussen de weilanden, langs mooie boomwallen. Dit pad loopt van Surhuizum naar Harkema en daar merkte ik dat de dagen nu wel heel snel korter worden. In no time werd de hemel paars door de ondergaande zon en kwam in de weilanden de mist op, de witte wieven. Daarom maar de keuze gemaakt om niet naar Harkema door te fietsen en via het Pjûsterpad en de Hurde Eker richting de Kaleweg te gaan. Omdat de Fryske Dyk door de regen helemaal vermodderd is maar via de Jilt Dijksreed en de Peebos terug. Zo werd het een mooi cardiorondje dat het hoofd ook goed leegmaakte. Zeker omdat de Jilt Dijksreed als kers op de taart nog een prachtige avondlucht gaf. In de laatste anderhalve kilometer over de Peebos werd het heel snel donker en kwam de halve maan te voorschijn, voldoende om soepel langs de plassen te kunnen laveren. 9/6/2015 0 Reacties NattigheidNat, heel erg nat. Ongelooflijke hoeveelheden regen zijn er de afgelopen week gevallen. Alles sopt, vooral de weilanden. Het is al weer een paar jaar geleden dat we in deze tijd de paarden maar even tijdelijk op de paddock hebben gezet om de weilanden niet volledig stuk te laten lopen en ook hun enigszins droge voeten te geven. Het grappige is wel dat overal waar je loopt kleine padjes en kikkertjes wegspringen, die voelen zich wel thuis in deze nattigheid. De sloten rondom ons perceel staan hoog, net als ons petgat. Hopelijk kunnen ze snel afvoeren naar Lauwersoog. De grond neemt het niet op. Dat doet de knipklei normaal al niet, nu helemaal niet.
Vandaag even een poging gedaan om een stuk van het Pettenpad door de Doezumermieden (een deel van onze 'achtertuin) te lopen. Het is één van de laarzenpaden en deed vandaag echt zijn naam eer aan. Na twee 'bruggetjes' die bij de eerste stap in het water verdwenen en dus zonder laarzen, hielden we het voor gezien. Om vervolgens het Blote Voetenpad te proberen, weer met schoenen. Ook daar nat, heel nat, na één bruggetje konden we niet verder met de schoenen aan en zonder, dat was echt te koud. Het was er wel weer prachtig. Nu geen recreërende gezinnen, alleen de zwanen die rustig en koninklijk door de spontaan ontstane vijver gleden op zoek naar lekkere hapjes. De geitjes bij de parkeerplaats hadden het ook wel gehad met de regen, lekker verstopt in de buis. Het is prachtig om te zien hoe de parkeerplaats op zo'n manier is aangelegd dat die nauwelijks opvalt in het landschap. Met hagen die bestaan uit veldesdoorn, meidoorn en mispelstruiken zie je nu al dat het heel gevarieerd is en dat over 1-2 jaar dat een natuurelement wordt. Nu staat de prachtige rand met wilde bloemen nog steeds volop in bloei, prachtig die sterkte kleuren, inspiratie om volgend jaar ook eens royaal aan de slag te gaan met wildebloemenzaad. |
AuthorIn september 2012 ben ik (Lieke) gestart met de Natuurgidsencursus. Een van de opdrachten is het 'adoptieterrein'. Als terrein heb ik ons erf en de directe omgeving gekozen. Wekelijks volg ik wat er op het terrein tijdens de seizoenen verandert, welke dieren er zijn en hoe de beplanting zich ontwikkelt. Wat ik zoal tegenkom, lees je hier. De cursus heb ik - met succes - afgerond, de blog blijft. Archives
December 2017
Categories |