12/30/2016 1 Reactie De laatste dagen2016, bijna ten einde. De laatste dagen van het jaar spelen zich af in een mistige vrieskou. Na de winderige en zachte kerst is die kou wel welkom. De ochtenden beginnen steeds grijs. De ene dag komt de zon er wel nog door, de andere dag blijft de mist over het landschap hangen. Op die momenten is er weinig kleur te vinden, maar wel veel nuances van grijs en bruin. De schotse hooglanders die weer langs de Fryske Dyk staan passen daar prachtig in. Ze blijven imposant met hun enorme hoorns, terwijl hun vacht een hoog aaibaarheidsgehalte heeft. Als altijd zijn ze nieuwsgierig met enige reserve, maakt niet uit of ik langs kom met de honden, op een IJslander of in mijn eentje. Kijken vanuit de verte, paar pasjes naar voren, weer kijken, wat schudden met de kop, eens zwaaien met de hoorns, weer wat stapjes naar voren en dan op gepaste afstand blijven kijken.
Tegenover de kudde staat een groep schapen, die met dit weer mooi opgaat in de mist en het berijpte gras. De kleurverschillen tussen de zwarte en witte schapen zijn nu maar klein. Hetzelfde geldt voor het oude maisveld. In de voren staan nog wat bruinige stobben van de oude mais, die zo het patroon van het maisveld laten zien. Er tussendoor het gras dat nu bedekt is met rijp en er daardoor grijzig uitziet. In de eigen tuin zijn er ook van dit soort kleine kunstwerken. Op een van de tuintafels ligt nog een oud misvormd peertje dat duidelijk aan de pan is ontsnapt. Nu ligt het daar intrigerend tussen de ijsnaaldjes op de tafel. Blijkbaar heeft het nog ´gezweet´, de zweetdruppels zijn in kleine ronde ijssproeten veranderd en geven het peertje nu een heel bijzondere aanblik. Ondertussen zijn de vogels weer talrijk aanwezig, gemiddeld 10 merels onder de appelboom, ze hebben al een aardig gat geslagen in de gevallen appels. Voor de meesjes hangen er weer bolletjes waar ze als acrobaatjes van kunnen eten. De roodborstje scharrelen zoals gewoonlijk veel over de grond om de gevallen pitjes en zaden op te pikken. Soms ruziënd met elkaar en dan weer opfladderend naar de de takken van de appelboom om -wiebelend op hun dunne pootjes - trots hun oranjerood te laten zien. Voor de poezen is dat feest, al die vogels die zo vlak voor het raam zitten ´te shinen´, ze blijven kijken. Af en toe met de nodige bijgeluiden, wat dat betreft goed dat ze nog niet naar buiten gaan.
1 Reactie
12/7/2016 0 Reacties Winters lichtDe afgelopen dagen waren natuurlijk weer een feest met licht en lucht. Elke ochtend berijpte planten die in de loop van de dag langzaam ontdooien en dan met waterdruppels bezet worden. Tegelijkertijd prachtige zonsopgangen die de hemel in vlam en vuur zetten. Elke ochtend rond half acht verschijnt het eerste roodpaars dat langzamerhand steeds meer naar oranje tinten gaat en aan kracht en hoogte wint. Op dinsdag verschenen, na enkele wolkenloze dagen, de eerste wolken. Ze geven nog een extra dimensie aan de zonsopgang en zijn, na enkele kraakheldere, wolkenloze dagen, de eerste aankondiging van de weersomslag voor de dag erna.
In de ochtend valt de opgaande zon ook prachtig door de pluimen van het berijpte siergras, zodat dat niet wit is maar een oranjeachtige waas krijgt. In de heldere avondlucht lukt het om het licht te vangen in een enkele waterdruppel die nog aan de tak hangt. Als je goed kijkt, zie je in de druppel de weerspiegeling van de takken er om heen. Op een andere plek op het erf krullen de oude twijgen van de clematis zich om de hoek van de schuur en geven een doorkijkje richting de paddock. Ze vormen zo een omlijsting voor het paard dat daar staat te dromen. Deze toch wel winterse omstandigheden zorgen dat verschillende dieren wat dichterbij komen. De zilverreiger die ik al verschillende keren uit de verte heb gezien, zit deze dagen in de weilanden die aan de Fryske Dyk grenzen. Smal en rechtopgaand zie je hem langs de kant van een sloot of schuifelend door het weiland, om dan opeens de enorme spierwitte vleugels uit te slaan. Met langzame statige vleugelslagen vliegt hij weg om even later in een ander weiland te landen en een soortgenoot tegen te komen. Met de soortgenoot vindt even een korte krachtmeting plaats om te bepalen wie in welk weiland mag. De verliezer vertrekt weer, plek genoeg om zich in een van de andere voedselrijke weilanden en de omliggende sloten tegoed te doen aan allerlei beestjes zoals vis, muizen en kikkers die voorkomen Net achter de boomwal staat een groep reeën te grazen. Sinds de mais van het land is zien we weer steeds meer reeën, de laatste week is het een groep van zes. Vaak op een kluitje en soms één meer solitair. Op de achtergrond is er het geluid van ruziënde kraaien en een klagelijk roepende buizerd die verjaagd wordt. |
AuthorIn september 2012 ben ik (Lieke) gestart met de Natuurgidsencursus. Een van de opdrachten is het 'adoptieterrein'. Als terrein heb ik ons erf en de directe omgeving gekozen. Wekelijks volg ik wat er op het terrein tijdens de seizoenen verandert, welke dieren er zijn en hoe de beplanting zich ontwikkelt. Wat ik zoal tegenkom, lees je hier. De cursus heb ik - met succes - afgerond, de blog blijft. Archives
December 2017
Categories |