12/30/2017 0 Reacties Van de regen in de drupHet is hier al vaker gezegd, het is erg nat dit najaar. Dat is het natuurlijk wel eens vaker en vooral de herfst is een jaargetijde dat zich nogal kenmerkt door nattigheid. Alleen, overdrijven is ook een kunst en dat gevoel hebben we inmiddels toch wel, dat de natuur daar mee bezig is. Eén van de signalen dat het erg nat is, is voor ons als het Woudagemaal in Lemmer opstoom wordt gebracht om het peil van de Friese boezem omlaag te brengen. Als dat gebeurt, staat het water ons vaak al niet meer tot aan de lippen, maar daarboven. Normaal gesproken gaat het gemaal één keer per twee jaar aan, nu is het zowel in september als in december in werking gesteld. Of het voor ons veel uitmaakt betwijfel ik, omdat het water hier vooral weg moet door het spuien bij de sluizen van Lauwersoog.
Goed, het bewijs van een erg natte herfst en inmiddels winter is dus geleverd....maar dat wisten we toch al door de hoeveelheden modder op de Fryske Dyk die ook gezellig het erf op worden gereden of de gang in gewandeld. En dat alles in combinatie met één van de somberste decembermaanden sinds tijden. De opbrengst van de zonnepanelen vertoont voor het eerst een dip. En - toeval of niet - ten tijde van het schrijven van deze blog verdween de wifiverbinding, gevolg van een uitgeschakelde aardlekschakelaar. Oorzaak daarvan waarschijnlijk vocht bij de lampjes die de schuren versieren, dus ook geen gezellige lichtjes meer op het erf. Veiligheid voor alles.... Voor de natuurbeleving moeten we het dan ook echt hebben van de weinige ochtenden dat de zon schijnt (dat gele ding dat licht en warmte geeft..) en tussen de wolken door nog wat kleur geeft aan de omgeving. En dan is het kleurenspel wel weer prachtig met blauwgrijs, geelwit en takken met parels van druppels er aan. Of de middagen dat de zon al vroeg tussen de wolken door ondergaat en op bijzondere wijze de lucht roze kleurt en de regen op de graspluimen laat schitteren. Nu maar uitkijken naar het nieuwe jaar, hopend op betere en drogere tijden met een fikse vorstperiode zoals nu in de VS en Canada. Dat moet toch deze kant op kunnen komen! Eerst nog even afscheid nemen van het oude jaar, ook hier in de buurt wordt dat uitgeluid met een royale hoeveelheid vuurwerk. Dankzij de zondagsluiting van de vuurwerkverkooppunten mogen we daar al sinds donderdagochtend van 'genieten'. Voor ons gelukkig ver genoeg om de dieren niet te verstoren. En eerlijk is eerlijk, om middernacht is het natuurlijk prachtig om 360 graden rond te genieten van vuurwerk in respectievelijk Opende, Surhuisterveen, Surhuizum, Peebos, Kornhorn en weer Opende.
0 Reacties
12/5/2017 1 Reactie Alles is vergankelijkDe afgelopen weken kenden een overvloedige regenval. Niet fijn, zeker niet in een gebied dat zich kenmerkt door hoge grondwaterstanden en een moerassig verleden, dat in de omliggende natuurgebieden nog gemakkelijk is terug te vinden. En ook de knipklei helpt niet, de afwatering kan behoorlijk dramatisch zijn. Bermen zakken weg, gaten in het pad. Al met al voelt dit toch wel als wonen in de blubber, gelukkig hebben de paarden nog de nodige droge plekken in de stal en de paddock. Een Schotse collie in deze omstandigheden is niet de optimale keuze, maar ja Bowie heeft ons gekozen en je hebt graag wat ver voor zo'n trouwe vriend. De stofzuiger draait dus overuren.
En ach, na regen komt - soms kort - zonneschijn. Afgelopen weekend hadden we het geluk van een paar droge dagen met ook nog wat vorst, de nachten en ochtenden waren zelfs koud. Fascinerend dat na drie dagen met wat vrieskou de plassen op het pad gevriesdroogd zijn. Maar nog veel fascinerender was wat de vorst en het zonlicht met de omgeving deed. Op vrijdag in het avondlicht kleurde de hemel langzaam roze terwijl vanaf de weilanden wat mistbanken optrokken. Van onder wat wolken lichtte de laagstaande zon het inmiddels bruinkleurende riet op met een gouden glans. In de borders geven de overblijfselen van de bloemen nog wat hoogte en structuur. De vergane zonnebloem, inmiddels helemaal zwart uitgeslagen, laat zijn bloemen treurig hangen, terwijl de laatste zon de beschermende haartjes verlicht Prachtig als vergaan deze vorm krijgt. In de nacht van vrijdag op zaterdag had het echt lekker gevroren en dan is het geweldig om nog wat half uitgebloeide bloemen en siergraspluimen in de tuin te hebben. Op het lampepoetsersgras hechten de ijskristallen erg goed om zo de vorm van het gras en de pluimpjes te accentueren. Van dichtbij zie je de schittering van de ochtendzon in de kristallen. De rozen hadden door het wat zachtere natte weer in de weken daarvoor nog een laatste bloei. Door de vele regen was de kleur inmiddels verbleekt, zodat het wit een geelgroenige tint kreeg en het roze met recht de overgang maakte naar oud roze. De vorst legt er met de ijskristallen een suikerlaagje overheen wat de teerheid van de rozen benadrukt. Zelf kan je het zo niet maken, een beetje romantisch interieurstylist zou er van likkebaarden. Maar zoals dat bij dit jaargetijde hoort, is ook deze schoonheid inmiddels weer vergaan. |
AuthorIn september 2012 ben ik (Lieke) gestart met de Natuurgidsencursus. Een van de opdrachten is het 'adoptieterrein'. Als terrein heb ik ons erf en de directe omgeving gekozen. Wekelijks volg ik wat er op het terrein tijdens de seizoenen verandert, welke dieren er zijn en hoe de beplanting zich ontwikkelt. Wat ik zoal tegenkom, lees je hier. De cursus heb ik - met succes - afgerond, de blog blijft. Archives
December 2017
Categories |