6/24/2018 0 Reacties SpamNatuurlijk had ik een vlammend verhaal kunnen schrijven over hoe de natuur zich op dit moment ontwikkelt, zich door droogte en warmte heen slaat. De rozen die overdadig maar kort bloeien, de vogels die de hele kersenboom leegeten. Maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de aandacht de afgelopen periode wel op flora was gericht maar dan op Flóra.
Elke avond is het weer een feest om na het eten in de paddock te zitten en te kijken hoe het leven en spel van zo´n jong veulen zich ontwikkelt. Ze houdt van haar mama Ólina, maar elke dag stapt ze wat verder weg. De racerondjes door de wei monden niet meer elke keer direct uit in een lurkpartij bij moeders. Hoewel de tap dichtbij natuurlijk wel plezierig blijft. Het soms wat onhandige imitatiegedrag van de eerste weken (achter de oren krabben terwijl je nog wat wankel op de benen staat, lekker schurken langs een zuringplant, beetje boos doen naar Hetja, mama houdt haar ook op afstand) neemt af en wordt meer en meer vervangen door eigen ontdekkingsgedrag. De oude boomtakken zijn reuze interessant, je kan er aan bijten, wrijven, je beentje er tussen zetten en dan vijf minuten bezig zijn om te ontdekken hoe je dat beentje weer terugtrekt. En wat te denken van de dazenval in één van de weides, die besnuffel je zo dat die elke keer plat gaat...nooit eerder gebeurd. Elke avond zo rond negen uur is het rennen en racen, weitje in , weitje uit, rondje paddock, even heel dicht langs tante Hetja, heuveltje nemen en steeds meer niet alleen recht vooruit:. af en toe gaan even hop die achterbenen in de lucht, met een zwieperd en dan snel een rondje om mama heen en de beentjes boven op haar rug leggen. Echt spelen doen die oudere paarden niet, dus het wordt hoog tijd voor speelkameraardjes. Nog een paar dagen, het Lauwersmeergebied lonkt, heel veel ruimte, uitdagingen en genoeg speelkameraadjes. Spannend wat dat voor deze dame gaat worden. Voor nu hier dus gewoon even spam, Flóra-spam: ik kan er geen genoeg van krijgen.
0 Reacties
6/5/2018 0 Reacties Kostbaar leven,Na 11 maanden wachten -waarbij de spanning de laatste weken steeds meer steeg - was ze er donderdagmiddag opeens: Flóra frá Lukkustöðum, dochter van Oliná frá Nyjabæ en Amor frá Hinrikstöðum. Zoals gebruikelijk (vierde keer) gebeurde het weer op een moment dat we er niet bij waren. De overtuiging dat Oliná haar eigen moment kiest is weer gesterkt. Maar oh, wat is ze mooi, daar op die bloedhete meidag in de wei, diepbruin en gelijk al zo attent en vief. EInd van de middag werd de warmte verdreven door een mega onweersbui die ze in alle rust en met de bescherming van haar moeder goed heeft doorstaan. Ontroerend om te zien hoeveel zorg Oliná heeft en hoe ze op een heel subtiele manier haar veulen leidt, met een hinnik, een duwtje met de neus en als het moet even tussen Florá en het vreemde gaan staan.
En Flora is knap, elegant en ondernemend. Of het nu gaat om de kennismaking met teckel Jurre, die enorm blij is om weer een nieuwe vriendin hier op het erf te hebben of om het ontdekken van wat er in de voeremmer zit, alles is even leuk en spannend. Het afgelopen weekend hebben we hard aan het weideonderhoud gewerkt. Door drukte wat blijven liggen en nu noodzakelijk zodat er goede stroom op de draden kan, ook die grens hoort zo´n jong veulen te leren kennen. Netjes alle zuring en boterbloemen gemaaid zodat ze de draden niet meer raken en in de hoop dat er meer gras gaat groeien. Een bewuste keuze om te maaien en niet te spuiten. Hier geen oranje weilanden of weilanden met oranje plukken erin. Natuurlijk is het onkruid en is het soms een gevecht tegen het woekerende spul. Maar nu de desastreuze effecten van de onkruidverdelegers steeds duidelijker merkbaar worden, is de keuze om dan toch de arbeidsintensieve mechanische aanpak te volgen niet moeilijk. Dit geïnspireerd door het bezoek aan de Kruidhof in Buitenpost (www.dekruidhof.nl/) afgelopen woensdag. Dé botanische tuin van Fryslân waar nu alles in het teken van de bloemetjes en de bijtjes staat, enorm leerzaam. Een mooie inspiratiebron ook bij de naamgeving van ons kleine wonder. Florá betekent godin van de bloemen, twee van mijn passies verenigt in een naam. En wat is er mooier als op een zomeravond, terwijl je overal leest over het gevaar dat koolmeesjes lopen, de clematis opeens vol zitten met jonge koolmezen die daar een rustpunt hebben bij hun eerste vliegoefeningen. Een mooie wilde tuin als paradijs voor bijen en andere insecten, slecht één buxus, zonder mot en uiteraard zonder buxusmotbestrijders. Laat de flora en de fauna maar welig tieren hier! 5/21/2018 2 Reacties Verborgen schattenMet het meestal erg mooie weer van de afgelopen weken is er niets zo fijn om van de lange avonden te genieten en na werk en eten de fiets te pakken en op zoek te gaan naar mooie plekjes in de omgeving. En wat een geluk als je na 10 minuten fietsen -in een zeer relaxed tempo - de pareltjes van het Westerkwartier toch ongeveer naast de deur vindt. De ene avond het Pebe´s pad bezocht. Genoemd naar Pebe die het bos heeft aangelegd waar deze streek ooit bekend om stond (er is nog steeds een houtzagerij) en waardoor we nu spreken van de Peebos. Een pad dat slingert langs wat weilanden om dan in steeds ruiger land terecht te komen. Snorrende libelles, spinnewebjes vol met pluis van ´rietsigaren´ en distels die in het avondlicht langzaam maar zeker ontbotten en hun paarse pracht laten zien. Het pad slingert zich na dit ruige stukje met af en toe was bosachtige stukken, veel Elsen, Meidoorns en Wilgen, verder door rijk begroeide weilanden. Gevarieerd en kruidenrijk weiland krijgt hier echt betekenis. Hoe anders is dit dan het felgroen van de productieweilanden vol met door enorme mesttoevoegingen opgeblazen maaigras. Zuring, zacht wiegende roze koekoeksboemen, pluisjes van de paardenbloemen en wat geel van boterbloemen geven een heel natuurlijk palet aan kleuren. Het gemaaide pad slingert zich van hekje tot hekje en gaat over in een vlonderpad dat door een broekbosje en lang een poel loopt. Langs de kant van de poel komen de eerste lisdoddes tot bloei. Nu nog fascinerend gevormde gele bloemen die prachtig afsteken tegen de grijsblauwe zwaardvormige bladeren. Volgend jaar verspreiden zij de pluisjes nadat ze zich ontpopt hebben als rietsigaar.
De tweede avond in de ´achtertuin´ even een stukje gelopen op het Blote voetenpad. Alle hectiek van de recreërende bezoekers is verdwenen. Stilte, slingerende paadjes langs weilanden en prachtig avondlicht. Het licht werpt zijn schaduwen, vooruit, het fluitekruid licht op tusen de donkere bomen. Langs het pad staan in een weiland wat prachtige naturelkleurige koeien. Moeders met kalfjes, donkere ogen en lange wimpers, soms brutaal, soms verlegen en als het moet op zoek naar de speen voor melk. De avonden zijn vaak vrijwel windstil, zodat bomen bij het water prachtig kunnen weerspiegelen in het avondlicht terwijl de kleuren variëren van het wit van de bloeiende Meidoorn (met kruidige geur) tot het bijna donkergroen van de zwarte Els: verstild en sereen. Het is om de hoek, maar ook ik kende deze verborgen schatten nog niet. De plek natuurlijk wel, de pracht in deze tijd van het jaar heb ik nu, na zeven jaar, ontdekt. 5/5/2018 0 Reacties LiefdeslevenHet is waarschijnijkde tijd van het jaar, alom genieten we van het liefdesleven van de dieren om ons heen. En dat duurt al enkele weken. De ringmusjes zag ik voor het eerst toen het nog vrij koud was. Het waaide hard maar ze hebben uren genoeglijk samen gezeten in het wiebelende vogelhuisjes waar nog de laatste zaadjes van de winter lagen. Inmiddels heb ik ze, zij aan zij, ook al regelmatig zien scharrelen bij het kippenhok waar natuurlijk ook wel eens wat graantjes vallen. De laatste week iets minder, misschien zijn ze zich aan het terugtrekken in de holte van een boom waar ze nestelen.
Terwijl de ringmusjes zich als koppel vertoonden was het duidelijk dat de buizerden dit jaar weer een kraaiennest in een Els over ging nemen. Dat wordt een soort traditie. Vorig jaar bij de lange wei, nu bij de poel. Ze gebruiken het oude nest en hogen dat wat op, logisch ze zijn zoveel groter dan een kraai. Het lijkt erop dat het een combi is van een witte buizerd en een grote bruine buizerd. Een paar weken terug zag ik ze op een van de takken in een Es in hoog tempo de liefdesdaad uitvoeren, weinig poespas. Sindsdien heb ik wel eens een koppie boven het nest zien uitkomen en de grote bruine buizerd cirkelt veel rond de boom, af en toe zijn klagelijke miauw uitstotend. Qua beweiding wordt het rekening houden met het moment dat de jongen groot worden en gaan uitvliegen. Nabijheid van andere levende wezens krijgt dan geen waardering, op het beangstigende af. Ook de houtduiven doen hun ´ding´ bij ons. Fascinerend om tijdens een van de mooie zomeravonden half april tijdens het eten buiten twee duiven opeens een hartje te zien vormen, snaveltjes tegen elkaar, nek gebogen en dan hop erop en klaar...Te snel om er enig beeld van te schieten. De kraaien hebben inmiddels een nieuw nest gebouwd bij de ingang van het erf. Hopelijk nemen de buizerden dat komend jaar niet over. Dit zijn op dit moment de meest in het oog springende liefdesparen. Maar uiteraard zien we nog allerlei andere soorten aan het fluiten en flirten, zoals de huismus, de merels en de puttertjes, terwijl ook de gekraagde roodstaarten en de huiszwaluwen tijdig zijn teruggekeerd uit het zuiden om op nieuw leven te broeden. We genieten niet alleen van het liefdesleven van de vogels. Ook de merries doen hier in mee. Olina´s buik groeit en groeit nadat ze vorig jaar op expeditie is geweest naar een hengst met een wel heel toepasselijke naam: Amor (fra Hinrikstöðum). Volgens de officiële telling nog 16 dagen te gaan....kan niet wachten. Onze kleine Nanna (ook fra Hinrikstöðum, zelfde moeder) verblijft momenteel in het zuiden van het land voor een dekking door Hringur fra Fossi, een hengst die erg leuke nakomelingen blijkt te geven. De eerste berichten zijn prima, ze hebben elkaar gevonden. Dus ook voor volgend jaar hopelijk weer iets moois om naar uit te kijken. Love is in the air, zullen we maar zeggen. 4/13/2018 0 Reacties PortrettenPortretten, dat zijn het die dieren van ons. Hod, kat, paard: allemaal met een eigen look en eigen karakter. Natuurlijk hebben ze ieder hun plekje hier op de website, maar af en toe is het zo leuk om ze er eens goed uit te lichten. Dus in volgorde van de foto's: Het start met Bowie, de Schotse Collie van bijna 11 jaa roud. Her en der begint hij wat te grijzen, z'n oogjes worden wat kleiner. Maar nog altijd is hij heel druk met het bewaken van het erf, hij ligt het liefst buiten, zelfs bij regen en kou. Voor de zomer heeft hij zijn eigen plek in de schaduw gecreëerd, naast het huis in een steeds dieper wordende kuil. Met af en toe een echt Lassiemomentje (vooral bij naderend onweer) is en blijft hij een geweldige vriend voor ons. Dan Jurre, teckel der teckels, hij is altijd uit op gezelligheid en een knuffel. Parmantig wanndelend aan de lijn, los is nog steeds een te grote uitdaging voor zijn jachtinstinct. Gelukkig is er op het erf voldoende gelegenheid voor hem om los rond te scharrelen, te snuffelen bij de paarden en zijn botjes te verstoppen en weer op te zoeken. Meest favoriete activiteit is mee boodschappen doen.... Verder Igor, onze oude rooie, 15 jaar alweer maar still going strong. Beetje knorrepotjes koppie, maar tegenwoordig zit hij elke avond bij me op de bank om te snorren, kopjes te geven (bij voorkeur tegen de muis van de laptop) en wat te klauwen en te bijten. Inmiddels dikke vrienden met Jurre, zolang die maar niet te enthousiast is . Sinds anderhalf jaar heeft Igor gezelschap van de poezenzusjes Spruit en Toulouse. Beiden op eigen wijze mooi gevlekt, niet te groot en niet te dik. Echt uit hetzelfde nest, toch verschillend. Spruit met de mooie amberkleurige ogen, die altijd een beetje verbaasd de wereld in kijken. Inmiddels is ze een meester in het klimmen in bomen. Toulose, in de wandelgang Toullie, is ons elegante jagertje. Met haar groene ogen kijkt ze onbevangen de wereld in, gaat op pad in de tuin en de omliggende weilanden. Regelmatig brengt ze een muisje mee naar huis. En ook de paarden, drie staan er nu aan huis: alledrie IJslanders, maar wat een verschil en eigenheid. In uiterlijk, hoewel twee keer zwart wel op elkaar lijkt. Maar zeker ook in karakter, variërend van superlief via wat norser naar bitchy. Hetja, de voskleurige, is de goedmoedige, vriendelijke die in de groep onderaan staat. Nanna is onze kleine hittepetit, Odanks een chronische blessure, altijd met haar neus vooraan, regelt dat ze vooraan bij de voerbak staat, vol energie en heel open. En dan Olinda, grande dame, al wat op leeftijd (hoewel IJslanders echt oud kunnen worden) stammerrie, op zich zelf, soms als streng ervaren, maar intens trouw en hopelijk binnenkort moeder van een nieuwe telg in de paardenfamilie. 4/1/2018 0 Reacties Afscheid van de winterDe tijd vliegt, maar qua weer kan het nog net, afscheid nemen van de winter. Ook al spring ik wat betreft de blogs van half februari naar 1 april, de winter heeft ons nog niet helemaal verlaten, nu met de paasdagen geen temperatuur met dubbele cijfers. De afgelopen weken waren er natuurlijk een paar bizar koude periodes. Eerst op de grens van februari en maart, flinke vorst maar vooral een ijskoude wind. Vanuit het (noord)oosten met enorme stormachtige vlagen. Normaal gesproken maken we ons niet snel druk over bomen die verzakken en aan de noordoostkant van het huis staan, gelukkig genoeg hadden we toch een scheefgezakte flinke jongen al weggehaald. En niet alleen de bomen hadden er van te leiden. De wind kwam uit dusdanig onverwachte hoek dat zelfs een deel van de verwarmingsbuizen in his bevroor en bij het invallen van de dooi een waterballet in de schuur ontstond. Een door de vorst gesprongen kraantje kan erg veel water naar buiten spuiten...Zelfs voor de dieren was het afzien. Met de wind hoefden de honden niet veel te wandelen, de katten zaten lekker binnen en de paarden - toch echte IJslanders - zochten af en toe de stal op. En voor de rest eten, eten, eten, de motor moest blijven draaien. Even spelen in een dun laagje sneeuw op de paddock hielp bij het warmblijven. Vooral tijdens de stormachtige periodes hielden veel vogels in de tuin zich schuil, toen het iets luwde kwamen ze weer te voor, soms met een verwaaid verenpakket. Het roodborstje en het heggenmusje waren veel aanwezig samen met de verschillende soorten mezen, vinken en natuurlijk de kramsvogels. Deze winter nog niet onder de fruitbomen gezien, uiteindelijk toch in gezelschap van de Russische beer aangekomen. Wat opviel, was dat ze na de eerste vorstperiode, toen het gelijk even heel zacht, werd niet vertrokken. Ik had het kunnen weten, er kwam nog een Russisch teddybeertje aan. Half maart nog een keer fikse kou en weer die harde, alles doordringende wind. OK, het leverde mooie plaatjes op met ijsnaaldjes op de uitgebloeide knoppen van de Echinacea, maar medio maart weer alle mutsen en sjaals te voorschijn halen was niet voorzien. De laatste week was het eindelijk weer rustiger weer, soms wat nat, maar weinig wind. Vorige week zaterdag bij het Lauwersmeer, waar toch meestal een stevig briesje staat, was het absurd windstil. Nauwelijks rimpeling op het water, in de haven geen getik van draden tegen de mast of et gewapper van de vlaggetjes. Alleen maar een intense stilte die benadrukt werd door de heiige lucht. zee ging over in lucht, lucht ging over in zee, één geheel. Het is nu genoeg geweest, de verwachtingen geven dubbele cijfers aan: vertrek winter, de lente kan komen!! Na de lange natte donkere periode beginnen eindelijk de dagen weer te lengen. Pas tegen zessen ´s avonds begint het te schemeren. Wat een ruimte geeft dat. Geen gehaast meer om op tijd de beestenboel buiten op orde te hebben. En ook niet eens het laveren tussen de buien door. Sinds deze week lijkt het, op een enkele sneeuwvlok na, droog te zijn en de voorspellingen wijzen er op dat dat voorlopig nog even zo blijft. Het leek maar niet te komen, zou het dan nu toch?
Ondertussen vriest het in de nachten lekker door. Dat betekent dat we elke ochtend bij het opstaan getrakteerd worden op een wittige wereld. Niks is zo mooi als dan de zon opkomt en een zachte pastelpint geeft aan de omgeving. Roze, geel, soms wat paarsig en als er toch wat lichte bewoling is dan komt over alles een melkachtig witte glans. De oude dode bloemen en graspluimen die er nog steeds staan en zo nog wat voer aan vogels kunnen geven, bieden prachtige vormen voor wat ijzelafzetting. De afzetting accentueert de vormen en de kleuren van de resterende blaadjes, bloemknoppen en vruchtjes. Zodra de zon hoger komt, is de kracht te voelen en komen de vogeltjes te voorschijn om te genieten het voer dat we nog op verschillende plaatsen hebben hangen. Vooral de bonte specht -altijd herkenbaar aan de felrode vlekken op hoofd en stuit - haalt acrobatische toeren uit aan een huisje waar we een dikke vetbol hebben gestopt. Van boven, van onderen, als er maar gepikt kan worden in de bol om zo de zaden te verorberen. Hoog boven het gras en dus veilig voor de poezendames de voortduren op avontuur zijn in de tuin en de weilanden. Na hun avonturen buiten willen deze dames graag even bijkomen in de woonkamer. Ze liggen het liefst op een van de vele kussens in de woonkamer, waarbij het bankje voor de honden favoriet is. Geen zorg, zolang zij er liggen komt er geen hond op dat bankje. Ze strekken zich uit in de kussens, wassen eens een pootje en kijken met ontspannen blik de woonkamer in. Grote groene ogen, lange witte snorharen, een roze neusje, ben ik niet schattig zie je ze denken. Morgen is het zover, blue monday ofwel de meest deprimerende dag van hele jaar. Dat is in lijn met wat ik hoor zeggen over januari saai, feestdagen voorbij en het duurt nog te voor het lente wordt. Veel mensen lijken zich teleurgesteld te voelen door januari, het brengt blijkbaar niet wat men verwacht. Ik heb daar weinig last van. Misschien omdat het ´mijn´ maand is, die aan het eind altijd verrassingen in petto heeft. Maar dat niet alleen. Natuurlijk kan januari grauw en grijs zijn, zoals vandaag hier in het noorden. De beloofde zonnige zondag bleef uit en dat lijkt een voorbode te zijn van een stormachtige week die we tegemoet gaan. Het waterniveau komt ´gelukkig´ weer op peil als de voorspellingen kloppen. Maar op Nieuwjaarsdag - voor de eerste storm in het nieuwe jaar -was het prachtig. Zon, af en toe een buitje, wat wolken. Heerlijk weer voor de nieuwjaarswandeling waarvoor we naar de Kale Duinen in het Drents-Friese Wold gingen. Vanaf het bezoekerscentrum in Appelscha wandel je zo via het dichte bos naar de zandverstuiving. De zon door de bomen, veel plassen, blubberpaadjes in het bos en vandaar zo het duinengebied in. Mooie hoogteverschillen, grijsbruine bomen, groene grasjes en prachtige witte schapen., die trots tegen de lucht staan die soms blauw, soms wittig en soms grijs kleurde. Dat gaf prachtige contrasten. Daar waar het zand meer ruimte krijgt en de berken zijn gekapt, krijgt nu het mos alle ruimte. Intens groen, bijna lichtgevend omdat het doorgroeit in de winter, maakt het mos minilandschapjes die in een Harry Potterfilm niet misstaan. En ook vorig weekend hadden we - na een natte en grauwe zaterdag - een prachtige zondag. Op zo´n dag in januari is de lichtval prachtig met het grote voordeel dat je niet absurd vroeg hoeft op te staan om te genieten van het gouden uur rond zonsopkomst. Juist niet te vroeg eruit - want dan is het nog donker - en dan lekker wandelen met de honden over de dijk, terwijl het zonlicht laag tussen de bomen en het riet door schijnt. Net als het jaar is zo´n ochtend nog fris en zelfs Bowie onze Schotse collie van bijna 11 jaar, dan enthousiast loopt te flaneren met zijn royale haar wapperend in de wind. En thuis staan de paarden te wachten, de zon door de manen, de bles die oplicht, ze kijke n je met hun liefste blik aan en vragen je ah toe, nog een lekker plukje hooi, toe nou.... Dus hierbij breek ik - ondanks alle blue mondays - een lans voor de pracht van januari. Als je het wilt, kan je het zien. 12/30/2017 0 Reacties Van de regen in de drupHet is hier al vaker gezegd, het is erg nat dit najaar. Dat is het natuurlijk wel eens vaker en vooral de herfst is een jaargetijde dat zich nogal kenmerkt door nattigheid. Alleen, overdrijven is ook een kunst en dat gevoel hebben we inmiddels toch wel, dat de natuur daar mee bezig is. Eén van de signalen dat het erg nat is, is voor ons als het Woudagemaal in Lemmer opstoom wordt gebracht om het peil van de Friese boezem omlaag te brengen. Als dat gebeurt, staat het water ons vaak al niet meer tot aan de lippen, maar daarboven. Normaal gesproken gaat het gemaal één keer per twee jaar aan, nu is het zowel in september als in december in werking gesteld. Of het voor ons veel uitmaakt betwijfel ik, omdat het water hier vooral weg moet door het spuien bij de sluizen van Lauwersoog.
Goed, het bewijs van een erg natte herfst en inmiddels winter is dus geleverd....maar dat wisten we toch al door de hoeveelheden modder op de Fryske Dyk die ook gezellig het erf op worden gereden of de gang in gewandeld. En dat alles in combinatie met één van de somberste decembermaanden sinds tijden. De opbrengst van de zonnepanelen vertoont voor het eerst een dip. En - toeval of niet - ten tijde van het schrijven van deze blog verdween de wifiverbinding, gevolg van een uitgeschakelde aardlekschakelaar. Oorzaak daarvan waarschijnlijk vocht bij de lampjes die de schuren versieren, dus ook geen gezellige lichtjes meer op het erf. Veiligheid voor alles.... Voor de natuurbeleving moeten we het dan ook echt hebben van de weinige ochtenden dat de zon schijnt (dat gele ding dat licht en warmte geeft..) en tussen de wolken door nog wat kleur geeft aan de omgeving. En dan is het kleurenspel wel weer prachtig met blauwgrijs, geelwit en takken met parels van druppels er aan. Of de middagen dat de zon al vroeg tussen de wolken door ondergaat en op bijzondere wijze de lucht roze kleurt en de regen op de graspluimen laat schitteren. Nu maar uitkijken naar het nieuwe jaar, hopend op betere en drogere tijden met een fikse vorstperiode zoals nu in de VS en Canada. Dat moet toch deze kant op kunnen komen! Eerst nog even afscheid nemen van het oude jaar, ook hier in de buurt wordt dat uitgeluid met een royale hoeveelheid vuurwerk. Dankzij de zondagsluiting van de vuurwerkverkooppunten mogen we daar al sinds donderdagochtend van 'genieten'. Voor ons gelukkig ver genoeg om de dieren niet te verstoren. En eerlijk is eerlijk, om middernacht is het natuurlijk prachtig om 360 graden rond te genieten van vuurwerk in respectievelijk Opende, Surhuisterveen, Surhuizum, Peebos, Kornhorn en weer Opende. 12/5/2017 1 Reactie Alles is vergankelijkDe afgelopen weken kenden een overvloedige regenval. Niet fijn, zeker niet in een gebied dat zich kenmerkt door hoge grondwaterstanden en een moerassig verleden, dat in de omliggende natuurgebieden nog gemakkelijk is terug te vinden. En ook de knipklei helpt niet, de afwatering kan behoorlijk dramatisch zijn. Bermen zakken weg, gaten in het pad. Al met al voelt dit toch wel als wonen in de blubber, gelukkig hebben de paarden nog de nodige droge plekken in de stal en de paddock. Een Schotse collie in deze omstandigheden is niet de optimale keuze, maar ja Bowie heeft ons gekozen en je hebt graag wat ver voor zo'n trouwe vriend. De stofzuiger draait dus overuren.
En ach, na regen komt - soms kort - zonneschijn. Afgelopen weekend hadden we het geluk van een paar droge dagen met ook nog wat vorst, de nachten en ochtenden waren zelfs koud. Fascinerend dat na drie dagen met wat vrieskou de plassen op het pad gevriesdroogd zijn. Maar nog veel fascinerender was wat de vorst en het zonlicht met de omgeving deed. Op vrijdag in het avondlicht kleurde de hemel langzaam roze terwijl vanaf de weilanden wat mistbanken optrokken. Van onder wat wolken lichtte de laagstaande zon het inmiddels bruinkleurende riet op met een gouden glans. In de borders geven de overblijfselen van de bloemen nog wat hoogte en structuur. De vergane zonnebloem, inmiddels helemaal zwart uitgeslagen, laat zijn bloemen treurig hangen, terwijl de laatste zon de beschermende haartjes verlicht Prachtig als vergaan deze vorm krijgt. In de nacht van vrijdag op zaterdag had het echt lekker gevroren en dan is het geweldig om nog wat half uitgebloeide bloemen en siergraspluimen in de tuin te hebben. Op het lampepoetsersgras hechten de ijskristallen erg goed om zo de vorm van het gras en de pluimpjes te accentueren. Van dichtbij zie je de schittering van de ochtendzon in de kristallen. De rozen hadden door het wat zachtere natte weer in de weken daarvoor nog een laatste bloei. Door de vele regen was de kleur inmiddels verbleekt, zodat het wit een geelgroenige tint kreeg en het roze met recht de overgang maakte naar oud roze. De vorst legt er met de ijskristallen een suikerlaagje overheen wat de teerheid van de rozen benadrukt. Zelf kan je het zo niet maken, een beetje romantisch interieurstylist zou er van likkebaarden. Maar zoals dat bij dit jaargetijde hoort, is ook deze schoonheid inmiddels weer vergaan. |
AuthorIn september 2012 ben ik (Lieke) gestart met de Natuurgidsencursus. Een van de opdrachten is het 'adoptieterrein'. Als terrein heb ik ons erf en de directe omgeving gekozen. Wekelijks volg ik wat er op het terrein tijdens de seizoenen verandert, welke dieren er zijn en hoe de beplanting zich ontwikkelt. Wat ik zoal tegenkom, lees je hier. De cursus heb ik - met succes - afgerond, de blog blijft. Archives
December 2017
Categories |