1/29/2017 0 Reacties ImpressieZoals ik in de vorige blog al schreef, waren de wintergasten uit het oosten aangekomen en inderdaad ze hebben winter meegenomen. Twee weken met vooral ´s nachts behoorlijke vorst, die de ochtendwereld zilverwit kleurde. De schaapjes in het weiland naast ons perceel gingen bijna helemaal op in het witbevroren gras.
De zonsopgangen vanaf de horizon de lichte wolken die er soms waren, paarsblauw kleuren. Ondertussen doorliep de ruimte tussen de wolken een scala aan kopertinten. Een prachtig kleurenspel met al die kleurschakeringen. En alsof dat nog niet genoeg was, stond de hemel op verschillende avonden in vuur en vlam. De lucht boven Surhuisterveen was op één van de avonden werkelijk diep oranje gekleurd. Voor de paarden betekenden deze dagen extra hooi en kuil, goed eten, zodat ze lekker warm blijven. Na wat ingenieuze aanpassingen, door de klusser in hart en nieren, is de automatische drinkbak niet bevroren en goed blijven stromen. Dat scheelt een aardig gesleep met emmers water. De kipjes mochten weer naar buiten, scharrelden gelijk richting het hooi en legden zich op een gegeven moment lekker in de zon tegen de voerbak van de paarden aan. Inmiddels is de kou verdwenen en omdat er nauwelijks sneeuw was gevallen hebben we vrijwel geen dooitroep. Gelukkig maar, de afwatering in de sloten was al niet te best de afgelopen weken. Een paar keer (noord)westerstorm in combinatie met springtij schopt het spuien bij Lauwersoog meestal door de war. Gevolg, hier aan de oorsprong van de Lauwers, lopen de afwatersloten, die allemaal richting Lauwersmeer gaan, vol en duurt het 10 tot 14 dagen voor het waterpeil weer normaal wordt. Op de sloten zat vandaag nog her en der een dun vliesje ijs. De weilanden waren wat geelgroen geworden van de vorst. Een mooi contrast met de oude rietpluimen en de blauwgrijze wolkenlucht waar af en toe wat zon door heen kwam. Ook zonder vorst is het mooi hier in De Kale Polder.
0 Reacties
1/7/2017 0 Reacties De wintergasten zijn er weer!Een winterprikje met vorstdagen, ijzel en zelfs wat sneeuw, hopelijk is het een voorbode van meer winterweer. Hoewel we nog vakantie hebben, was het afgelopen week toch noodzakelijk een paar keer vroeg op te staan. En eerlijk is eerlijk, dat was bepaald geen straf. De dagen begonnen rond zonsopgang met een prachtige lucht. De zon die nog bezig was boven de horizon te kruipen, lichtte de wolken op waardoor een prachtig intens en gevarieerd kleurenspel ontstond. Naarmate de zon hoger kwam, kwam er meer goudgeel in de lucht. De paarden konden zo in een gouden gloed hun hooi eten: met malende kaken, dampende adem en stralende manen.
De kou betekent ook zorgen voor de vogels. Naast de circa 30 merels scharrelt er af en toe ook een zwermpje spreeuwen tussen de appels. De grond onder de appelboom lijkt soms te vibreren van al die donkere pikkende vogels. Sinds een paar dagen zitten er wat kramsvogels tussen. Opvallend door hun grijze koppie, de gespikkelde borst en natuurlijk hun altijd wat bazige gedrag tussen al die andere vogels, onze russische gasten. De hele groep wordt af en toe in het drukke gepik gestoord. Ze horen of zien iets, de klagelijke roep van een buizerd of rennende Bowie en vliegen als op afspraak gezamenlijk omhoog, de bomen in of nog verder. De vetbollen worden op dit moment druk bezocht door allerlei mezen en vinken. Naast de koolmees en de pimpelmees die lekker in de zon hangen te bungelen aan zo'n bol is er sinds deze week ook een paartje zwartkopmezen op bezoek. Een egale roomkleurige buik, grijsbruine vleugels en rug en dan nog een opvallend zwart petje op het hoofd. Zodra de pimpel even uit de buurt is, komen de zwartkopmezen aan vliegen om snel wat zaden uit de vetbol te pikken. Is de pimpel er wel, dan scharrelen ze vaak op de grond net onder de vetbol. Daar ligt nog genoeg. Ze hebben er nogal eens gezelschap van vinken. In de sneeuw vallen die nu goed op, het lijkt wel of het roze op hun borst intenser is, het geel en blauw op de vleugeltjes valt zo nog meer op. En op hun kopje staan de grijze veertjes mooi als een kuifje overeind. Deze gewone vinken hebben vandaag gezelschap gekregen van hun noordelijke tegenhangers: de keep. Uit Scandinavië aan komen vliegen om gezellig met een groepje van vier tussen de gewone vinken te gaan scharrelen. In eerste instantie denk je hee, dat zijn veel roodborstjes, maar die komen eigenlijk nooit in een groep voor. Met z'n tweeën hebben die namelijk al binnen de kortste keren ruzie. De kepen hebben het gezellig in hun groep. Naast een oranje gekleurde borst hebben ze bovendien een zwart/oranje tekening op de rug en de vleugels. De snavel is gelig van kleur en flink groot, handig voor de zaden. |
AuthorIn september 2012 ben ik (Lieke) gestart met de Natuurgidsencursus. Een van de opdrachten is het 'adoptieterrein'. Als terrein heb ik ons erf en de directe omgeving gekozen. Wekelijks volg ik wat er op het terrein tijdens de seizoenen verandert, welke dieren er zijn en hoe de beplanting zich ontwikkelt. Wat ik zoal tegenkom, lees je hier. De cursus heb ik - met succes - afgerond, de blog blijft. Archives
December 2017
Categories |