1/3/2019 0 Reacties Wad'nzooiIn deze blog heb ik al vaak beschreven en met foto's geïllustreerd hoe prachtig het wad is en wat een voorrecht het is er niet te ver vanaf te wonen en in de zomer maanden regelmatig de kudde Ijslandse paarden die net binnendijks staat, in de gaten te houden. Zo vaak klim ik dan bij Bant van den Hoek (vlak naast Lauwersoog) even de dijk op om uit te kijken naar Schiermonnikoog, de watervogels te zien rond trippen en te luisteren naar de geluiden van wind en water (afhankelijk van het getij). Voor ik het weet is er zo maar een uur voorbij. Bij Paesens Moddergat wandelen we regelmatig heerlijk met de honden buitendijks tussen de kwelders en hebben we al de meest mooie zonsondergangen gezien. Mijn droomplekken, nu met de dreiging van een nachtmerrie.
Tweehonderdzeventig (!!!) containers zijn overboord geslagen op de Noordzee in de buurt van Borkum en grote delen van de inhoud daarvan drijven inmiddels rond op zee, vervuilen de stranden van de Waddeneilanden en de waddenkust tussen Holwerd en Lauwersoog. Gelukkig zijn er geen ernstig giftige stoffen bij betrokken, hoewel er wel sprake is van enkele containers waarvan de inhoud beter niet open moet gaan. Helaas.. er zijn al zakken perdioxide aangespoeld. Maar los daarvan drijft er inmiddels van alles rond en belandt op de stranden en de zeedijken. Naast allerlei gebruiksvoorwerpen variëerend van speelgoed en koelkasten tot matrassen en tuinkussenstoelen, spoelen er enorme hoeveelheden piepschuim aan. Piepschuim, dat reuze handige verpakkingsmateriaal dat er zo mooi voor zorgt dat allerlei min of meer kwestsbare zaken heelhuids het vervoer overleven. Piepschuim dat tegelijkertijd funest kan zijn voor de vogels, zeehonden, vissen en noem maar op langs de waddenkust. Het zijn grote hoeveelheden, verspreid over lange stukken kust en kwelders. Reden voor natuur - en milieuorganisaties om een oproep te doen om te helpen opruimen, een opoep waaraan ik - samen met goede vrienden - graag gehoor heb gegeven. Gelukkig waren er veel die dat deden, om 12 uur vanmorgen was het bij Hoek van den Bant al schoon, maar was nog hulp nodig in het buitendijks gebied bij Paesens Moddergat. En terwijl het wad de gebruikelijke pracht ten toon spreidde met machtige wolkenluchten, zilverkleurig oplichtend water tussen groene kwelders en regenbogen, keken wij wat onthutst naar alle brokken, stukken, stukjes piepschuim die daar tussen lagen, naar de meer dan 1000 schoenen van 'bijzondere' kwaliteit (echt kunstleer, vrijwel niet aangetast door het zeewater), de matrassen en halve koelkasten. En zo liepen we door het slik al bukkend en vissend naar piepschuim, in no time waren vuilniszakken vol, schuifelend van de dijk naar de rand waar al het piepschuim zich ophoopt. Het gevoel dat je de kamer van een opstandige puber aan het opruimen bent, maakte bij mij al snel plaats voor het besef dat ik ook zelf hieraan bijdraag. Hoeveel pakketjes zijn er niet binnengekomen, lekker schokvrij ingepakt. Ieder keukenonderdeel, apparaat, de telefoon waarmee ik de foto's maak... vrijwel alles is ooit omhuld geweest met piepschuim. Zoals uit een tweet van Ikea blijkt voelen de eigenaren van de goederen zich niet verantwoordelijk voor de vervuiling , dat zou namelijk bij de vervoerder liggen. En juridisch zal dat best zo zijn, maar bij wie ligt de maatschappelijke verantwoordelijkheid voor dit piepschuimprobleem?...Ik voel hem en het minste wat ik kan doen is helpen opruimen. Voor nu ziet het er in Paesens Moddergat en bij Bant van den Hoek weer goed uit, samen kan er snel een hoop werk worden verzet; wat een volgende vloed - letterlijk en figuurlijk - brengt, dat is afwachten. Hopelijk zijn er ook morgen weer mensen die die veratwoordelijkheid een beetje voelen.
0 Reacties
12/17/2018 0 Reacties Een snuifje winterNa de mooie herfst, die eigenlijk pas de laatste week wat natter was, werden we gisteren opeens op een snuifje winter getrakteerd. De dagen ervoor zat er al een aankondiging in de lucht, wat kille dagen, 's nachts rond het vriespunt, door de sluierbewolking vaak net niet onder nul. Zaterdag begon het ook uit het oosten te waaien en gelijk werd het guur en ook weer droog. Graspolletjes die ik tussen de stenen had weggehaald droogden in geen tijd uit, het blijft bijzonder de effecten van oostenwind. Tegelijkertijd met de oostenwind kwamen ook de koperwieken en de kramsvogels die samen met de merels en de lijsters de appels die nog in de boom hingen in de boomgaard leeg hebben zitten pikken. Af en toe vloog het valkje er tussendoor, op zoek naar makkelijke slachtoffers die hun waakzaamheid laten varen voor dit lekkers.
In de nacht van zaterdag op zondag viel er een dun laagje sneeuw. Niet genoeg om alle grasprieten te bedekken, dus die staken gewoon in hun groenigheid door het wit heen en de meeste bomen hadden ook geen witte jas aan. Maar de uitgebloeide rozen werden nog melancholischer met een wit suikerlaagje over hun oudroze crêpe bloemblaadjes en het pad was mooi egaal wit, Dat laatste was reden om even door te stappen en voor de honden uit te lopen en om zo te kijken wat voor dieren er al eerder door de sneeuw waren gewandeld, in ieder geval vogels met verschilllende pootformaten en de pootafdrukken van een haas. De honden wilden 's ochtends snel naar buiten en rennen, springen, sneeuw happen en vooral genieten. Het witte pad slingerde prachtig tussen het droge riet door dat met dit weer en een beetje wind zo heerlijk knispert. De schaapjes in de wei waren op de een of andere manier wat nieuwsgieriger dan anders en kwamen vol verbazing kijken naar de sneeuwneus van Jurre. De paarden, Nanna en Hetja staan hier, vonden de sneeuw ook zo fijn. Met dit weer en zeker als er zo'n koude oostenwind is krijgen ze natuurlijk extra eten, wat groffer hooi zodat ze lekker lang kunnen eten en met de spijsvertering hun interne kacheltje op peil kunnen houden. Maar gure wind, sneeuw en kou zijn voor hen geen reden om binnen te gaan staan, ze bleven gewoon lekker in hun bontjas buiten op de uitloop staan. . Later op de dag gingen ze de paddock op en rolden heerlijk in de sneeuw, schudden sneeuwvlokjes in het rond, groeven met hun neus in de sneeuw en aten met genoegen een appeltje van de grond. De winter duurde dit keer niet lang, vanochtend was al het wit verdwenen, maar het was fijn weer eens zo'n winterdag te hebben. 11/8/2018 0 Reacties Herfst in het FrieseWat een pracht die herfst, uitnodigend voor mooie wandelingen in de ochtend of de middag. In de ochtend, soms met een blauwgrijze rijplaag over de weilanden. Wat druppels aan het hek die langzaam ontdooien en zo een paarlensnoer vormen. Andere ochtenden schijnt de zon die de honden een gouden krans geeft. De middagen maken van de Fryske Dyk een sprookjespad. Zonlicht dat gefilterd langs de boomstammen valt, gras dat nog even extra oplicht, bladeren die nu nog varieren van goudgeel tot donkergroen, magisch.
Eén stap van het erf en we zijn vanuit het Grunneger Westerkwartier in het Friese, historie en natuur karakteriseren dit gebied. In het Friese liggen niet ver bij ons vandaan nog zoveel andere prachtige natuurgebieden . Voor deze herfst ligt de focus op het Zuidoosten, minder Fries dan de rest van Fryslân, Stelingwerfs, toch anders. Met een keur aan natuur, dat maakt het kiezen niet gemakkelijk. Een paar weken terug, in een periode met wat instabieler weer, hebben we het Fochteloërveen bezocht, Een oud hoogveengebied met prachtige poelen en pollen. Het grondwaterpeil nog steeds laag, maar toch genoeg variatie in het terrein. Variatie door de afwisseling van natte en droge stukken, groene lissen tegen gelig gras, een eindeloos 'zee' van gras die geel oplicht in de zonneschijn af en toe onderbroken door een dun boompje. De zon wordt even later weer ingehaald door grote, donkerblauwe wolken die samengepakt een geconcentreerde regenbui over ons en het weidse veld met heide, pijpestrootjes en een enkel roodkleurend boompje uitstorten. En tijdens die bui licht aan de horizon een regenboog op, de wolken in de lucht worden nog wat loodgrijzer. En deze week, op de rand van het Stellingwerfse, ligt de prachige Duurswouder heide. Via de goudgele bossen van Bakkeveen gaan we over de oude klinkerweg naar het prachtige kerkje bij Duurswoude. Zelfs op een doordeweekse donderdagmiddag zijn er meerdere wandelaars en fietsers. Ook hier een lager waterpeil dan gewoon is, met gelukkig nog een paar vennen vol met water waarin pollen of bomen op deze zonnige stille dag prachtig weerspiegelen. Het fiets/wandelad loopt grotendeels langs de randen van het heideveld, slecht één mogelijkheid is er om over te steken naar de bosrand aan de overkant. Dat gaat via een zandpad dwars door het heideveld. In de verte staan prachtige goudbruine wolken van bomen langs de bosrand. Een groep bomen die het ven omzoomt, reflecteert met een grote variëteit van roodbruine tinten in het stille water. De avond valt snel, de kleurnuances vervagen. 10/17/2018 0 Reacties Herfstochtend in het WesterkwartierWat zijn ze prachtig op dit moment de ochtenden van de herfst of meer de Indian Summer die we nu in volle glorie hebben. Kort na het opstaan, iedere dag een beetje later, kruipt de zon langzaam boven de horizon uit. Soms gelijk als een rode spiegelende bal, soms ingepakt in wat wolkenlagen. Die geven het licht een gedempt en wattig karakter, In combinatie met de grondmist die soms ook voorkomt, krijgt de Kale polder een mysterieuze aanblik. De mist hangt boven het gras van de weilanden, maar laat het groen er door heen schijnen; de bomen in de boomwallen lijken een wit tulen rokje aan te hebben. In het eerste ochtendlicht steken ze bijna zwart af tegen de lucht die verschillende kleurlagen heeft variërend tussen geelrood en paarsblauw. Een uurtje later valt het zonlicht door het filter van de bladeren in de fruitboomgaard en belicht de bloemen en een dichtgeweven spinnenweb. Aan de draden hangen kleine dauwdruppels, als parels aan elkaar geregen.
Naast het spinnenweb staat inmiddels één van de herfstasters te pronken. Er staan er meerdere in de tuin, meestal in de dieprode of dieppaarse kleuren die zo mooi bij de andere vergelende planten zoals de siergrassen passen. Behave die - meer traditionele asters - hebben we ook een aster die als een bossige struik met veel kleine vertakkingen groeit. Nu vol met bloempjes vormt deze ruim een meter hoge aster een prachtig scherm met tientallen witte knopjes tussen terras en gras. De bloei duurt lang, terwijl de takken daarna prachtig houvast geven voor het weven van spinnenwebben. De asterbloempjes harmoniëren ook prachtig met de vol gevulde roos, die nu langaam een zeer langdurige bloei afrondt en de roze bloemblaadjes een met wat donkerder spikkels ene dramatisch tintje van vergankelijkheid geeft. Behalve bloemen krijgt de tuin in deze tijd volop vulling van het fruit dat in snel tempo rijpt. Door het warme weer is alles vroeg dit jaar, gelukkig is er ondanks de droogte toch nog een goed gevulde, rijke opbrengst. De pruimen zijn in augustus al verdwenen in compôte en chutney, de Jonagolds zijn verwerkt in salades, chutneys en vooral cake. Een groot deel opgenomen in de diepvries zodat we daar de rest van de winter nog van profiteren. Heerlijke smaakjes er aan toegevoegd door de appelpartjes bijvoorbeeld even te marineren in Cointreau. Op dit moment zijn vooral de Elstars rijp, die bewaren we voor kruidige compôte en appeltaarten. Daarnaast draagt de perenboom overdadig en hebben we al de eerste porties stoofperen gaar gestoofd, tijdens de wat koudere dagen (die zijn er geweest) op de houtkachel. Dat geeft een heerlijk doortrokken smaak. Vanwege de hoeveelheid peren gaan we hier een experiment mee uitvoeren door het te verwerken in zelf te maken ijs. 10/9/2018 0 Reacties October 09th, 2018De ene vrijdag is de andere niet...soms regen, wind en hagel en soms zon en blauwe lucht.
De afgelopen weken naast de check van de paarden elke keer de kans genoment om de dijk over te gaan om zo uit te kijken over het prachtige wad vlak bij de Lauwersmeersluizen. Geïnspireerd door De Stormruiter en WAD, verandert mijn kijk en is het perspectief steeds weer anders. De rijkdom voor vogels is eindeloos. Ruimte, voedsel in de vorm van wurmen, krabjes en visjes die langs zwemmen als ik op de groenige basaltkeien zit en uitkijk over het wad, de kustlijn van Schiermonnikoog aan de horizon. De zeekraal in de verte begint langzaam bruin te kleuren, de intensiteit van de kleur varieert afhankelijk van de hoeveelheid zonlicht. Zodra het water lager is, is het zo mooi om te kijken naar de meeuwen die druk bezig zijn om hun kostje bij elkaar te scharrelen. Kokkie de kokmeeuw met zijn roodoranje snavel en pootjes is er de hele middag druk mee, parmantig rondstappend, wat tango-achtige stapjes oefenend en op z'n tijd een wurmpje uit het slik trekkend. Af en toe komt er een concurrent in de buurt en moet er even gekrijst en gefladderd worden, de irritatie over het ongewenste gedrag van die indringer druipt er vanaf. Ondertussen zoekt de zilvermeeuw de andere kant op waar de steeds lagerstaande zon het slikkige wad en de watergeulen een grijszilveren glans geeft, ton sur ton in grijs, zilver en wat blauwgroen. Vanuit de lucht klinkt regelmatig het geluid van overtrekkende groepen vogels, ganzen, bergeenden, allemaal bivakkeren ze boven het wad. Een energiek geluid, dat aangevuld wordt met het soms klagelijke gekrijs van de meeuwen, het is allemaal zo typisch 'wads'. De middagen dat de zon sporadisch verschijnt, krijgen vooral kleur door de kleurschakeringen in de wolken en de regenboog die verschijnt. De vogels gaan nog meer dan anders op in de omgeving, het kost even tijd en turen om ze te onderscheiden op de slikkige zeebodem. Die lijkt te vibreren, een gevolg van de drukbewegende zandlopertjes en meeuwen. Net als anders is voedselzoeken de hoofdbezigheid, met natuurlijk ook op zo'n middag de kenmerkende ruzietjes. Droog en nat wisselen elkaar in snel tempo af, door de fikse wind voel je de kracht die zich op het wad kan ontwikkelen en die zo'n invloed heeft gehad op het leven 'achter de dijk', al eeuwen is er de strijd met het water, aangepakt in de collectieven van de waterschappen. Nu ligt er een forse dijk die het water tegen kan houden als het moet. Het water uit de zee, niet het water dat af en toe als een stortdouche uit de hemel valt, een sluier over het wad legt, het schoolklasje in de verte langs de dijk bijna wegvaagt en mij in een halve minuut doornat maakt. Ach, dat is 't wad. 9/19/2018 0 Reacties NajaarslichtDe laatste weken komt er een einde aan de warmte, hoewel er nog wel oplevingen zijn zoals de 'oudewijven'zomer van de laatste dagen. En ze zijn niet alleen oud, maar ook wild die wijven, het waait er flink langs.
De ochtenden beginnen nu echt later. Dat heeft in ieder geval als voordeel dat bij de ochtendwandeling met de honden het licht zo prachtig kan vallen. De zon schijnt vaak onder de bladeren door, soms met mist zodat het contrast tussen bomen en achtergrond nog mooier wordt. Door de regen die de afgelopen tijd toch wat is gevallen is, zijn de grasranden weer heerlijk frisgroen, de ochtendzon benadrukt die kleur. Terwijl de honden tijdens de ochtendwandeling over het pad lopen en rennen, lichten ze op in het lage zonlicht. Zo krijgen ze een gouden glans in hun vacht. Vooral bij Bowie de Schotse Collie met zijn royale vacht is dat goed te zien. Ondanks zijn 11 jaar lijkt hij zo nog over het pad te zweven. Eventjes doet hij dat ook, de stramheid bewaart ie voor later. Op andere plaatsen valt tijdens de ochtendwandeling de zon diagonaal tussen de bomen door en maakt zuilen van licht die de contouren van de bomen benadrukken. Vaak zie ik het onderweg naar het werk, altijd spijtig dat snel te moeten passeren. Op de hoek bij de boerderen spelen de geitjes in dit ochtendlicht vrolijk op hun zandbult. Als wachters op een kasteel in de nevel kijken ze uit over 'hun land', netjes in het gelid, ieder op de positie die hij veroverd heeft. De mist geeft een blauwe waas net boven de grond en maakt daarmee de boomwallen in de verte tot mysterieuze elementen in het landschap. Ondertussen weven de spinnen 's nachts weer hun web, in de ochtend hangen er flarden tussen rietpluimen. Het web is bezet met mistdruppels, die door het zonlicht parels lijken en de de contouren van de draden benadrukken. In de avond zijn er op dit moment natuurlijk de meest prachtige zondsondergangen die de hemel oranje, rood, geel en paars kleuren, de ondergaande zon die weerkaatst tegen de schapenwolken in de lucht. Maar de schoonheid van de dalende zon kan ook zitten in het lage zonlicht dat door een 'geperforeerd' Elsenblad valt. Gaatjes ontstaan door droogte, een insect of wat dan ook, soms helemaal rond, soms met nog wat nerven, de late zon maakt er een klein kunstwerk van met alle lichtschakeringen die er te zien zijn. 9/8/2018 0 Reacties Een zomer vol insectenNu de lange warme zomer bijna op zijn eind loopt, is het tijd om eens terug te kijken op alle insecten die er waren, althans de leuke. Hoewel in het algemeen de berichten waren dat vooral de vlinderstand terug zou lopen door de warmte is dat hier mee gevallen.Hopelijk heeft de keuze voor steeds meer vlinder- en bijenbloemen daaraan bijgedragen. De distels, waaaronder Kogeldistels en Kaardebollen, hielpen in ieder geval goed mee. Vooral bijen voelen zich hierdoor aangetrokken, zoemen er naast, duiken er in en komen er met de pootjes vol stuifmeel weer uit. Er was ook genoeg te zien in de Verbena Bonariensis die zich blijvend lijkt te vestigen tussen de stenen van het terras, op andere plekken vind ik ze na de winter niet terug. Behalve de vele koolwitjes kwam hier ook zeer geregeld de Kolibrievlinder op bezoek. Niet eerder gezien en wat een wonderlijk wezen. Hele snelle vleugeltjes, feitelijk niet vast te leggen. En met hun tong - van afstand - nectar opzuigend uit de paarse bloemetjes, door de lengte van de tong en hun snelle vleugeltjes lijken ze altijd boven de bloemen te zweven. Helemaal fascinerend is het als ze de bloem loslaten, hun tong oprollen en vervolgens met dit slingertje op zoek gaan naar nieuwe nectarbronnen.
De Salies en de Veronica's hadden ook veel antrekkingskracht, libelles vinden het blijkbaar heerlijk om een hele tijd aan zo'n aar te hangen en hier wat nectar uit te halen. Wonderlijke creaties die libelles met hun bolle ogen, gazen vleugels en pootjes waarmee ze zo'n aar omarmen. De gele bloemen van een plant die ongetwijfeld iets heet als Helian nog wat (iets van zon en bloem zit er vast in) hebben echte aantrekkingskracht op allerlei soorten bijen en vlinders. Koolwitjes kunnen er in grote groepen boven fladderen waardoor het een vibreren geheel lijkt. Maar ook de Kleine vos, Hooibeestjes, Zandoogjes e Koevinkjes voelen zich uitstekend thuis in dat geel. Het is een plant die zich spontaan enorm uitzaait, maar goed hij past volledig in de bij- en vlindervriendelijke tuin. Her en der zijn in de tuin verschillende planten door de hitte en de droogte ernstig verschrompeld, de kleurenpracht die er in andere jaren rond deze tijd is, is nu ver te zoeken. Bloemenmengsels (met uitzondering van de bijenbom - wat is dat leuk) hebben zich niet goed laten zaaien en zijn slecht ontkiemd, veel planten waren verdroogd en komen al helemaal niet aan bloei toe. Inmiddels is het weer wat natter en komt er weer wat groen terug, kleur door bloemen is nog beperkt. Voor de rode heidelibelle is dat wel lekker. Die kan zich mooi onopvallend verstoppen op zo'n verdorde plant. En de herfst die vroeg leek te komen door de verdorring van de bladeren, komt ook echt. De eerste spinnen zijn alweer druk bezig om hun web te spinnen. Het was prachtig om te zien dat dat niet altijd draadje voor draadje gaat, maar dat zo'n spin ook een aantal draden tegelijk kan afscheiden. Zo kan die dan mooi de mugjes en vligen wegvangen, daarvan waren er afgelopen zomer ruim voldoende. 8/5/2018 0 Reacties Van grijsgroen naar rozeroodAfgelopen vrijdag, alweer een prachtige zomeravond. Helder, zonnig, lekkere temperatuur, mooi moment voor de zomerexcursie naar Paesens Moddergat. Noordwaarts, niet de afslag in oostelijke richting naar Lauwersoog maar rechtdoor richting de waddendijk. Door de kleine tweelingdorpjes, veel mensen buiten voor hun huis, mooie kleine huisjes, soms wat grotere boerderijen. Ieder dorp zijn kerkje, op een paar honderd meter van elkaar. De dijk op in Moddergat, Schiermonnikoog en Ameland liggen bijna voor het grijpen lijkt het. Zoals gewoonlijk maken we eerst een wandeling door het buitendijkse gebied, de honden aan de lijn. Langs de schaapjes en de palen in het water, de planten (zeekraal??) lichten groen op. Het is laag water, dus veel vogels die voedsel aan het zoeken zijn op het wad, de bodem is grijs en slikkerig. Terwijl we op de strekdam langs de Paezemerlannen lopen zakt de zon in de wolken en geeft prachtige reflecties op het water en de keien die er liggen. Een surrealistisch landschap dat langzaam verdwijnt als de zon helemaal in de wolken verdwijnt. Het is vrijwel windstil zodat de palen prachtig spiegelen in het water, de wolkenrand - waar nog de laatste zon boven - uitkomt er boven. Even later is de zon alleen nog te zien door het aanschijnen van de schapenwolkjes die wat hoger in de lucht hangen.
Als we teruglopen naar de hoge dijk verschijnen onder wolkenrand steeds meer kleuren, paarsig, zachtroze, violet. Langzaam worden streepjes zon weer zichtbaar, eerst als gele band, dan steeds meer als een bolvorm die langzaam uit de wolkenband zakt. Het is stil op het geluid van wat vogels na. Dan komt de zon, geelrood, onder de wolken vandaan. Het wad kleurt mee, vanuit iedere positie op de dijk een ander perspectief en kleurenpalet. Het geel verschuift naar blauw, het rood blijft, gestreepte lagen tussen zee en lucht. Het blijft trekken, nog even kijken, wat een kleurenspel. En dan - op zoek naar de 'reisgenoten' - nog één blik achterom, een blik op hoe je kan genieten van een zonsondergang als deze, het is het geluk van een mooie zomeravond. 7/31/2018 0 Reacties Onderweg naar Harkema en LutjegastHoewel het mijn bedoeling was nog een of twee blogs aan de IJslandse avonturen te wijden is de warmte en droogte hier in Nederland inmiddels van een dusdanige omvang dat het wel heel moeilijk is weer de frisse te schakelen. Onder het mom: wat in het vat zit verzuurt niet en 'we hebben altijd de foto's nog' komt dat later weer.
Naast warmte en droogte brachten de laatste weken ook prachtige avonden waarbij het heerlijk was om de fiets te pakken en wat rond te toeren in de omgeving. De tochtjes gingen over bekende en onbekende paadjes en wegen, slingerend tussen Opende, Surhuizum, Doezum, Harkema, Lutjegast, Houtigehage, Boelenslaan en Surhuisterveen. Dorpen met bijzondere namen, met ieder hun eigen betekenis, veelal gekoppeld aan kenmerken van het landschap of bedrijvigheid in vroeger tijden. Met uitzondering van Houtigehage en Boelenslaan worden ze al genoemd in het geografisch woordenboek uit 1877. Plaatsen met historie dus. Mijn focus lag nu op het landschap, de ondergaande zon en de lichtval. Bijna alles vanuit het centrale punt aan de Fryske Dyk te bereiken over fietspaden, langs weilanden en oude vaarten met poëtische namen zoals de Doezumertocht en de Nieuwe Surhuisterveenservaart die van de haven van Surhuisterveen naar Reaskuorre loopt. Waterlopen die vroeger een transportfunctie hadden, waarbij de Doezumertocht ook een belangrijke rol in de waterbeheersing had en heeft. Verstild zijn ze nu. De Surhuistertveenservaart of wel Feansterfeart omgeven door boom- en struikgewas, af en toe een bruggetje er over, waterlelies (die aan de Fryske kant natuurlijk pompeblêden heten) in het water. In vroeger tijden brachten de turfschippers de in Surhuisterveen gestoken turf hierover weg. De Doezumertocht vlakbij Lutjegast in open landschap, tussen de groene 'productie'weides aan de ene kant en het natuurgebiedje De Hoge Reed aan de andere kant. Het fietspad loopt over de dijk, die als een soort van waterkering fungeert. Het land aan de kant van de Hoge Reed ligt zoveel lager en was voorheen een echt moeras waar de meest arme Lutjegasters hun heil hebben gezocht. De avonden worden al korter wat merkbaar is in de prachtige lichtval op het water. Vorige week zonder een echt wolkje aan de lucht, hooguit een zogeheten goed weer-veer; deze week met wat meer lagen waar de zon boven, onder en tussendoor scheen. De afwezigheid van wind zorgde voor een mooie weerspieling, de ondergaande zon voor een gouden glans over water en begroeiing. Een mooi verbindend fietspad ligt tussen Harkema en Surhuizum, It Langpaed. Met recht een lang pad, kaarsreht langs de weilanden, in vroeger tijden voor kinderen (school) en kerkgangers. Vanaf de Harkemase kant is het oude kerkje van Surhuizum altijd een duidelijk baken. In voreger tijden ook als lijkpad gebruikt en daarom een pad met spookverhalen. Die waren er nu niet, maar als het wat vochtiger weer is, zwermen hier ongetwijfeld de witte wieven. Nu stonden er koeien langs het pad. En daar waar de weiden altijd heel groen en sappig zijn, stonden ze nu in een soort prairielandschap. Zelfs aan het eten van het gras was te horen hoe droog het is, krakend en malend, in plaats van de zachte geluiden van koeien die met hun grote tongen het gras langzaam naar binnen schuiven. 7/16/2018 0 Reacties Slow travelling 1Eind juni heb ik een reis naar Snæfellsness in IJsland kunnen maken. Anders dan het gros van de toeristen (en ook mijn eerdere eigen ervaringen) heb ik met de publieke bussen in IJsland rondgereisd. Maatschapij Stræto onderhoudt het busvervoer in deze westelijke hoek. Het is even plannen omdat de bussen niet heel vaak rijden, maar met een goede planning heel goed te doen. En bovendien, een mogelijkheid om niet al jakkerend van uitzicht naar uitzicht rond te rijden, maar te genieten van de uitzichten die in de bus (toch fijn al je iets hoger zit) langskomen en te kijken wat op mijn pad kwam bij de stops die ik maakte. Terwijl Nederland begon te zuchten onder een hete en droge periode genoot ik bij een graad of 11, windje en wat wolken van mijn eerste stop: Grundarfjörður. Een heel fijn plaatsje, gelegen aan zee en vooral bepaald door de indrukwekkende berg: Kirkjufell. Bekend als de meest gefotografeerde berg van IJsland, dus enigszins sceptisch was ik wel. Natuurlijk waren er best wat toeristen (in te dunne kleding), die hoofdzakelijk de stop bij Kirkjufell deden, maar ik kan niet anders zeggen dan dat deze berg en het plaatsje nu in mijn hart zitten. Waarom...moeilijk uit te leggen. De berg geeft de baai waar Grundarfjördur ligt bescherming tegen al te grote invloeden van zee en de berg is vanuit vrijwel elke plek te zien en ziet er steeds weer anders uit. Dat komt door de hoek van waaruit je kijkt, door de weerspiegeling in het water en door de wolken die er op allerlei manieren om heen kunnen hangen. Vlak naast de berg ligt de waterval Kirkjufóss, donderend komt die naar beneden, drie stralen die door de neerslag van de dag ervoor één grote massa water vormde die zich langs en tussen de rotsblokken perst, in kantachtige patronen opspat en via twee niveaus in een rustige zee uitmondt. En wat is het heerlijk om 's avonds om 11 uur in het iets schemerige licht of 's ochtends om 8 uur langs het haventje te lopen, bewaakt door Kirkjufell en te kijken naar de baai, de meeuwen, de bootjes. De zon heeft zich die twee dagen weinig laten zien. Toch was het licht mooi, de lucht blauwgrijs, soms paarsig, groen dat in allerlei verschillende tinten oplicht als de wolken iets dunner worden en toch wat dun zonlicht doorlaten. En toen het na de wandeling bij en rond Kirkjufell begon te miezeren en mijn voeten moe waren, was het heerlijk om in het gemeentelijk zwembad (na de verplichte douche) te zwemmen in het lekkere warme water en te sudderen in de hotpot met uitzicht op de machtige bergen die Grundarfjörður omarmen. Nadat na anderhalf uur het aantal bezoekers verdubbelde van twee naar vier was het mooi geweest :-): tijd om te koken in het fijne, vriendelijke 'The old Postoffice guesthouse'.
#grundarfjördur |
AuthorIn september 2012 ben ik (Lieke) gestart met de Natuurgidsencursus. Een van de opdrachten is het 'adoptieterrein'. Als terrein heb ik ons erf en de directe omgeving gekozen. Wekelijks volg ik wat er op het terrein tijdens de seizoenen verandert, welke dieren er zijn en hoe de beplanting zich ontwikkelt. Wat ik zoal tegenkom, lees je hier. De cursus heb ik - met succes - afgerond, de blog blijft. Archives
December 2017
Categories |