5/3/2017 0 Reacties Even wat andersDit keer geen verhaal over natuur, bloemetjes en bijtjes en dat soort dingen, maar over paardrijden. Dus wie dit minder interesseert, mag gerust overslaan dit keer ;-).
Waarom dit verhaal? Het is een lange zoektocht geweest om te zorgen dat ik weer op een leuke manier mijn grote passie kan beoefenen. Misschien hebben anderen daar ook wat aan, vandaar. In mijn jeugd heb ik als Vrijbuiter zo'n beetje alle Zuidlimburgse holle wegen gezien op een variatie aan (gr)IJslanders. Ik durfde alles en kon ook - bijna - alles. Na een lange tussenstop in 2004 weer begonnen met paardrijden, uiteraard op IJslanders. Dat was wennen, in 20 jaar tijd gebeurt er veel fysiek, pijntje hier, pijntje daar, paar flinke vallen (met de fiets) en de soepelheid was behoorlijk ver te zoeken. Daarnaast een nieuw fenomeen: angst...Met geduldige instructeurs en rustige paarden is het gelukt dat toch weer op te pakken en een paar jaar heerlijk recreatief te rijden op uiteindelijk onze eigen IJslandse paarden. In 2008 kreeg ik gezondheidsklachten waarvoor operatief ingrijpen nodig was. Na een zware operatie was de bedreiging weg en de zaak optisch herstelt. Helaas kon ik door omstandigheden niet de rust nemen die eigenlijk nodig was. Gevolg: veel littekenweefsel en een zeer prikkelbare buikwand, niet bepaald handig als je graag paard rijdt. Voor zit, balans en hulpen is het fijn om vrij vanuit de buik te kunnen bewegen. In combinatie met de eerder genoemde angst en een wat sensitief paard reden om een aantal jaren lang zeer beperkt te rijden, meer met grondwerk, communicatie en dat soort zaken bezig te zijn. Ook dat was leuk en heeft me veel geleerd. En toch bleef het kriebelen, het genoegen om de wereld vanaf een paardenrug te bekijken, bewegingen te voelen, fysiek communiceren. Sinds eind 2016 rijd ik weer twee keer in de week. Daar waren drie dingen voor nodig:
Brigitte is aanwezig met een stand tijdens de Wereldkampioenschappen IJslandse paarden in Oirschot (wk2017.nl/nl/) in augustus van dit jaar. Denk je, dit kan iets voor mij zijn? Stap dan gewoon daar binnen! En heb je vragen, dan mag je ook altijd met mij contact opnemen.
0 Reacties
|
AuthorIn september 2012 ben ik (Lieke) gestart met de Natuurgidsencursus. Een van de opdrachten is het 'adoptieterrein'. Als terrein heb ik ons erf en de directe omgeving gekozen. Wekelijks volg ik wat er op het terrein tijdens de seizoenen verandert, welke dieren er zijn en hoe de beplanting zich ontwikkelt. Wat ik zoal tegenkom, lees je hier. De cursus heb ik - met succes - afgerond, de blog blijft. Archives
December 2017
Categories |