10/30/2016 0 Reacties Vrijdagavond op de Hoge ReedAfgelopen vrijdag, na een wat sombere dag ging aan het eind van de middag toch de zon nog even schijnen. Mooi moment om de boodschappen in Grootegast te combineren met een bezoek aan De Hooge Reed in Lutjegast. Een oud kerkenpad dat vroeger liep naar de huisjes die daar in de iets hogere delen van de mieden (zompig gebied) lagen. De huisjes zijn verdwenen, restanten van het pad bewaard gebleven en in ere hersteld. Vanaf het weggetje Bombay, vlakbij de vroegere molen Bombay die de boel nog een beetje droog hield, loopt het pad in noordelijke richting. Langs weilanden en boomsingels, af en toe wat petgaten en broekbosjes. Alle elementen van het vroegere landschap zijn er nog of zijn er weer. Het pad slingert door het gras met aan de westelijke kant de dijk langs de Doezumertocht die zorgt dat het water niet het gebied inloopt. Zoals gewoonlijk kwam ik - op afstand - weer een groepje reeen tegen. Even die verstarring, de starende blik: Wat loopt daar? om dan weg te springen, de witte spiegels op het achterwerk altijd herkenbaar. Drie, vier sierlijke sprongen en ze verdwijnen in de verte.
Deze vrijdagavond zakte de zon langzaam naar de horizon die achter de Doezumertocht lag. De avondzon bescheen de goudkleurige herfstbladeren van de beuk die bij vroegere bebouwing heeft gestaan. Juist die oude beuk is daarvoor een herkenningpunt. De achtergrondgeluiden waren zacht, vrijwel geen wind, wat verkeer in de verte dat zich naar huis spoedde en een enkele kraai die met gekras langs vloog. Op een oude boomstronk zat een enorme elfenbank waarvan de kleuren in dit licht varieerden van grijsblauw tot goudbruin. De meeste meidoorn- en lijsterbessen waren al verdwenen, maar de rozenbottels hingen nog aan de wilde rozenstruiken die hun meeste blaadjes wel verloren waren. De zon lichtte ook de petgaten met hun rietomranding op, zodat de elzen in de verte met donkere contouren prachtig afstaken het water en tegen de lucht met allerlei kleurschakeringen. Prachtig, in de hectiek van alledag even zo'n rustpunt waar de tijd letterlijk en figuurlijk stil heeft gestaan.
0 Reacties
10/5/2016 0 Reacties De 9483Op vrijdag aan het eind van middag even lekker een rondje lopen, mooi begin van het weekend. Zeker met daarbij het geluk om dan niet ver van huis te hoeven gaan. De Fryske Dyk nodigt, zeker nu alles zo droog is, makkelijk uit voor een wandeling in de late zon. De zon accentueert de kleuren die er nu in het land zijn. Zo laat licht de zon de bomen en struiken vanaf de onderkant op, terwijl door de afkoeling al wat damp vanaf het gras komt. Het gras is ondanks de droogte nog altijd erg groen, de bomen hebben nog met veel blad dat wel langzaam geel en bruin begint te verkleuren> Echte kleur kom er van de vruchten van de meidoorn en de lijsterbes. De lijsterbessen kleuren steeds meer oranje en hangen in toeven in de al kalende boom, terwijl de meidoornbessen een diepe bordeauxrode gloed geven over de hele boom. In de boomwallen tussen de nog groene begroeiing vallen ze op. Langs de sloten begint het riet nu langzaam geel te kleuren waardoor het steeds meer afsteekt tegen het groene gras en het water dat in de avondzon blauwzwart kleurt.
Langs de Fryske Dyk stond die middag een groep koeien in een van de weilanden. Lekker luierend, liggend op de grond, of in groepjes bij elkaar, eindeloos herkauwend of met een zekere lenigheid krabbend aan een kriebeltje achter de oren. Op de een of andere manier is er altijd een koe tussen die vooraan staat, naar je kijkt en iets lijkt te willen zeggen. De fluwelen ogen kijken je soms met verbazing en soms met een soort van droevenis aan. Deze keer was het de 9483 die eerst vooraan bij het hek stond, de kop leunend tegen de paal, kijkend naar wat dat mens met dat zwarte ding kwam doen. Mooie zwarte stippen op de snuit en stevige hoorns op de knop. Even later hadden de koeien zich opnieuw gegroepeerd wat verder van het hek. En weer was het de 9483 die de kop draaide, en tijdje keek,peinzend en wel om uiteindelijk te besluiten de aandacht te verleggen naar het sappige groene gras. |
AuthorIn september 2012 ben ik (Lieke) gestart met de Natuurgidsencursus. Een van de opdrachten is het 'adoptieterrein'. Als terrein heb ik ons erf en de directe omgeving gekozen. Wekelijks volg ik wat er op het terrein tijdens de seizoenen verandert, welke dieren er zijn en hoe de beplanting zich ontwikkelt. Wat ik zoal tegenkom, lees je hier. De cursus heb ik - met succes - afgerond, de blog blijft. Archives
December 2017
Categories |