12/5/2017 1 Reactie Alles is vergankelijkDe afgelopen weken kenden een overvloedige regenval. Niet fijn, zeker niet in een gebied dat zich kenmerkt door hoge grondwaterstanden en een moerassig verleden, dat in de omliggende natuurgebieden nog gemakkelijk is terug te vinden. En ook de knipklei helpt niet, de afwatering kan behoorlijk dramatisch zijn. Bermen zakken weg, gaten in het pad. Al met al voelt dit toch wel als wonen in de blubber, gelukkig hebben de paarden nog de nodige droge plekken in de stal en de paddock. Een Schotse collie in deze omstandigheden is niet de optimale keuze, maar ja Bowie heeft ons gekozen en je hebt graag wat ver voor zo'n trouwe vriend. De stofzuiger draait dus overuren.
En ach, na regen komt - soms kort - zonneschijn. Afgelopen weekend hadden we het geluk van een paar droge dagen met ook nog wat vorst, de nachten en ochtenden waren zelfs koud. Fascinerend dat na drie dagen met wat vrieskou de plassen op het pad gevriesdroogd zijn. Maar nog veel fascinerender was wat de vorst en het zonlicht met de omgeving deed. Op vrijdag in het avondlicht kleurde de hemel langzaam roze terwijl vanaf de weilanden wat mistbanken optrokken. Van onder wat wolken lichtte de laagstaande zon het inmiddels bruinkleurende riet op met een gouden glans. In de borders geven de overblijfselen van de bloemen nog wat hoogte en structuur. De vergane zonnebloem, inmiddels helemaal zwart uitgeslagen, laat zijn bloemen treurig hangen, terwijl de laatste zon de beschermende haartjes verlicht Prachtig als vergaan deze vorm krijgt. In de nacht van vrijdag op zaterdag had het echt lekker gevroren en dan is het geweldig om nog wat half uitgebloeide bloemen en siergraspluimen in de tuin te hebben. Op het lampepoetsersgras hechten de ijskristallen erg goed om zo de vorm van het gras en de pluimpjes te accentueren. Van dichtbij zie je de schittering van de ochtendzon in de kristallen. De rozen hadden door het wat zachtere natte weer in de weken daarvoor nog een laatste bloei. Door de vele regen was de kleur inmiddels verbleekt, zodat het wit een geelgroenige tint kreeg en het roze met recht de overgang maakte naar oud roze. De vorst legt er met de ijskristallen een suikerlaagje overheen wat de teerheid van de rozen benadrukt. Zelf kan je het zo niet maken, een beetje romantisch interieurstylist zou er van likkebaarden. Maar zoals dat bij dit jaargetijde hoort, is ook deze schoonheid inmiddels weer vergaan.
1 Reactie
12/16/2017 01:51:56 am
Hoi Lieke, prachtig zoals je hebt geschreven en gefotografeerd. Zo onderga ik het ook wel , de natuur. Heb op mijn site een herfst pagina gemaakt, vind het ook zo bijzonder de vergankelijkheid zoals je weergeeft. Groetend Piet
Antwoord
Laat een antwoord achter. |
AuthorIn september 2012 ben ik (Lieke) gestart met de Natuurgidsencursus. Een van de opdrachten is het 'adoptieterrein'. Als terrein heb ik ons erf en de directe omgeving gekozen. Wekelijks volg ik wat er op het terrein tijdens de seizoenen verandert, welke dieren er zijn en hoe de beplanting zich ontwikkelt. Wat ik zoal tegenkom, lees je hier. De cursus heb ik - met succes - afgerond, de blog blijft. Archives
December 2017
Categories |