12/30/2016 1 Reactie De laatste dagen2016, bijna ten einde. De laatste dagen van het jaar spelen zich af in een mistige vrieskou. Na de winderige en zachte kerst is die kou wel welkom. De ochtenden beginnen steeds grijs. De ene dag komt de zon er wel nog door, de andere dag blijft de mist over het landschap hangen. Op die momenten is er weinig kleur te vinden, maar wel veel nuances van grijs en bruin. De schotse hooglanders die weer langs de Fryske Dyk staan passen daar prachtig in. Ze blijven imposant met hun enorme hoorns, terwijl hun vacht een hoog aaibaarheidsgehalte heeft. Als altijd zijn ze nieuwsgierig met enige reserve, maakt niet uit of ik langs kom met de honden, op een IJslander of in mijn eentje. Kijken vanuit de verte, paar pasjes naar voren, weer kijken, wat schudden met de kop, eens zwaaien met de hoorns, weer wat stapjes naar voren en dan op gepaste afstand blijven kijken.
Tegenover de kudde staat een groep schapen, die met dit weer mooi opgaat in de mist en het berijpte gras. De kleurverschillen tussen de zwarte en witte schapen zijn nu maar klein. Hetzelfde geldt voor het oude maisveld. In de voren staan nog wat bruinige stobben van de oude mais, die zo het patroon van het maisveld laten zien. Er tussendoor het gras dat nu bedekt is met rijp en er daardoor grijzig uitziet. In de eigen tuin zijn er ook van dit soort kleine kunstwerken. Op een van de tuintafels ligt nog een oud misvormd peertje dat duidelijk aan de pan is ontsnapt. Nu ligt het daar intrigerend tussen de ijsnaaldjes op de tafel. Blijkbaar heeft het nog ´gezweet´, de zweetdruppels zijn in kleine ronde ijssproeten veranderd en geven het peertje nu een heel bijzondere aanblik. Ondertussen zijn de vogels weer talrijk aanwezig, gemiddeld 10 merels onder de appelboom, ze hebben al een aardig gat geslagen in de gevallen appels. Voor de meesjes hangen er weer bolletjes waar ze als acrobaatjes van kunnen eten. De roodborstje scharrelen zoals gewoonlijk veel over de grond om de gevallen pitjes en zaden op te pikken. Soms ruziënd met elkaar en dan weer opfladderend naar de de takken van de appelboom om -wiebelend op hun dunne pootjes - trots hun oranjerood te laten zien. Voor de poezen is dat feest, al die vogels die zo vlak voor het raam zitten ´te shinen´, ze blijven kijken. Af en toe met de nodige bijgeluiden, wat dat betreft goed dat ze nog niet naar buiten gaan.
1 Reactie
Margriet
12/31/2016 07:53:15 am
Een heel gelukkig en gezond nieuwjaar!
Antwoord
Laat een antwoord achter. |
AuthorIn september 2012 ben ik (Lieke) gestart met de Natuurgidsencursus. Een van de opdrachten is het 'adoptieterrein'. Als terrein heb ik ons erf en de directe omgeving gekozen. Wekelijks volg ik wat er op het terrein tijdens de seizoenen verandert, welke dieren er zijn en hoe de beplanting zich ontwikkelt. Wat ik zoal tegenkom, lees je hier. De cursus heb ik - met succes - afgerond, de blog blijft. Archives
December 2017
Categories |