10/12/2013 0 Reacties Knipklei en waterlevenDe herfst is deze week echt begonnen. Regen, wind. geoogste maïs, kleurende bladeren, stoofpeertjes, alle elementen zijn er.
Vorig weekend was het nog even mooi en rustig. Voor de afronding van het verslag van het adoptieterrein heb ik nog twee dingen gedaan: een grondboring en onderzoek van de poel. De grondboring bevestigde wat we al wisten: we zitten hier op een dikke laag oude zeeklei. Afzetting uit de tijd dat de Lauwers een zeearm was en hier op het veen klei achterliet. Onder de kleilaag vonden we een dunne laag veenachtige grond en daaronder kwam zand te voorschijn. Bovenop de klei zat nog een rullige deklaag van een dikke 10 centimeter. De dikte van de kleilaag varieert van ca. 30 tot bijna 60 centimeter. Het gaat om zeer vaste klei, zogeheten knipklei. De klei moet echt uit de grondboor gepulkt worden en je kan er makkelijk knikkers van rollen. De kleur is grijzig, met bruine strepen er door heen. Dat is de zogeheten oer, ijzerafzetting. Historisch interessant die knipklei, maar wel nadelig voor de afwatering. Het water kan vrijwel niet door deze laag heen, dus blijft met de regenval van de laatste dagen staan. Het is weer herfst. Naast de grondboring heb ik ook het waterleven in de poel onderzocht. Als je naar de planten kijkt, had ik niet heel hoge verwachtingen. Wat liesgras, riet, een enkele lisdodde en kroos zijn indicatoren voor redelijk gezond water. Als je in de poel kijkt, zie je eigenlijk ook niks dat er leeft. Toch blijkt er een hoop variatie in te zitten. Na drie keer scheppen door de rottende bladertroep zat de bak vol met allerlei beestjes. Van kevertjes tot larven (de een makkelijker te determineren dan de ander), maar ook schelpdiertjes, slakken en een echte bloedzuiger. Die variatie is dan een indicatie dat het water toch behoorlijk gezond is. Het is een mooie uitdaging om te kijken of we er in de toekomst nog meer variatie in kunnen krijgen.
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
AuthorIn september 2012 ben ik (Lieke) gestart met de Natuurgidsencursus. Een van de opdrachten is het 'adoptieterrein'. Als terrein heb ik ons erf en de directe omgeving gekozen. Wekelijks volg ik wat er op het terrein tijdens de seizoenen verandert, welke dieren er zijn en hoe de beplanting zich ontwikkelt. Wat ik zoal tegenkom, lees je hier. De cursus heb ik - met succes - afgerond, de blog blijft. Archives
December 2017
Categories |