Na de lange natte donkere periode beginnen eindelijk de dagen weer te lengen. Pas tegen zessen ´s avonds begint het te schemeren. Wat een ruimte geeft dat. Geen gehaast meer om op tijd de beestenboel buiten op orde te hebben. En ook niet eens het laveren tussen de buien door. Sinds deze week lijkt het, op een enkele sneeuwvlok na, droog te zijn en de voorspellingen wijzen er op dat dat voorlopig nog even zo blijft. Het leek maar niet te komen, zou het dan nu toch?
Ondertussen vriest het in de nachten lekker door. Dat betekent dat we elke ochtend bij het opstaan getrakteerd worden op een wittige wereld. Niks is zo mooi als dan de zon opkomt en een zachte pastelpint geeft aan de omgeving. Roze, geel, soms wat paarsig en als er toch wat lichte bewoling is dan komt over alles een melkachtig witte glans. De oude dode bloemen en graspluimen die er nog steeds staan en zo nog wat voer aan vogels kunnen geven, bieden prachtige vormen voor wat ijzelafzetting. De afzetting accentueert de vormen en de kleuren van de resterende blaadjes, bloemknoppen en vruchtjes. Zodra de zon hoger komt, is de kracht te voelen en komen de vogeltjes te voorschijn om te genieten het voer dat we nog op verschillende plaatsen hebben hangen. Vooral de bonte specht -altijd herkenbaar aan de felrode vlekken op hoofd en stuit - haalt acrobatische toeren uit aan een huisje waar we een dikke vetbol hebben gestopt. Van boven, van onderen, als er maar gepikt kan worden in de bol om zo de zaden te verorberen. Hoog boven het gras en dus veilig voor de poezendames de voortduren op avontuur zijn in de tuin en de weilanden. Na hun avonturen buiten willen deze dames graag even bijkomen in de woonkamer. Ze liggen het liefst op een van de vele kussens in de woonkamer, waarbij het bankje voor de honden favoriet is. Geen zorg, zolang zij er liggen komt er geen hond op dat bankje. Ze strekken zich uit in de kussens, wassen eens een pootje en kijken met ontspannen blik de woonkamer in. Grote groene ogen, lange witte snorharen, een roze neusje, ben ik niet schattig zie je ze denken.
1 Reactie
Dennis
2/18/2018 10:11:58 pm
Mooie wereld Lieke. 👍
Antwoord
Laat een antwoord achter. |
AuthorIn september 2012 ben ik (Lieke) gestart met de Natuurgidsencursus. Een van de opdrachten is het 'adoptieterrein'. Als terrein heb ik ons erf en de directe omgeving gekozen. Wekelijks volg ik wat er op het terrein tijdens de seizoenen verandert, welke dieren er zijn en hoe de beplanting zich ontwikkelt. Wat ik zoal tegenkom, lees je hier. De cursus heb ik - met succes - afgerond, de blog blijft. Archives
December 2017
Categories |