6/24/2018 0 Reacties SpamNatuurlijk had ik een vlammend verhaal kunnen schrijven over hoe de natuur zich op dit moment ontwikkelt, zich door droogte en warmte heen slaat. De rozen die overdadig maar kort bloeien, de vogels die de hele kersenboom leegeten. Maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de aandacht de afgelopen periode wel op flora was gericht maar dan op Flóra.
Elke avond is het weer een feest om na het eten in de paddock te zitten en te kijken hoe het leven en spel van zo´n jong veulen zich ontwikkelt. Ze houdt van haar mama Ólina, maar elke dag stapt ze wat verder weg. De racerondjes door de wei monden niet meer elke keer direct uit in een lurkpartij bij moeders. Hoewel de tap dichtbij natuurlijk wel plezierig blijft. Het soms wat onhandige imitatiegedrag van de eerste weken (achter de oren krabben terwijl je nog wat wankel op de benen staat, lekker schurken langs een zuringplant, beetje boos doen naar Hetja, mama houdt haar ook op afstand) neemt af en wordt meer en meer vervangen door eigen ontdekkingsgedrag. De oude boomtakken zijn reuze interessant, je kan er aan bijten, wrijven, je beentje er tussen zetten en dan vijf minuten bezig zijn om te ontdekken hoe je dat beentje weer terugtrekt. En wat te denken van de dazenval in één van de weides, die besnuffel je zo dat die elke keer plat gaat...nooit eerder gebeurd. Elke avond zo rond negen uur is het rennen en racen, weitje in , weitje uit, rondje paddock, even heel dicht langs tante Hetja, heuveltje nemen en steeds meer niet alleen recht vooruit:. af en toe gaan even hop die achterbenen in de lucht, met een zwieperd en dan snel een rondje om mama heen en de beentjes boven op haar rug leggen. Echt spelen doen die oudere paarden niet, dus het wordt hoog tijd voor speelkameraardjes. Nog een paar dagen, het Lauwersmeergebied lonkt, heel veel ruimte, uitdagingen en genoeg speelkameraadjes. Spannend wat dat voor deze dame gaat worden. Voor nu hier dus gewoon even spam, Flóra-spam: ik kan er geen genoeg van krijgen.
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
AuthorIn september 2012 ben ik (Lieke) gestart met de Natuurgidsencursus. Een van de opdrachten is het 'adoptieterrein'. Als terrein heb ik ons erf en de directe omgeving gekozen. Wekelijks volg ik wat er op het terrein tijdens de seizoenen verandert, welke dieren er zijn en hoe de beplanting zich ontwikkelt. Wat ik zoal tegenkom, lees je hier. De cursus heb ik - met succes - afgerond, de blog blijft. Archives
December 2017
Categories |