4/14/2017 0 Reacties Beautiful KewKort geleden was ik in de gelukkige omstandigheid om op een prachtige maandag rond te kunnen wandelen in Kew Gardens. Wat een geweldige botanische tuin. De voorpret begint al als de metro - bovengronds - aankomt bij metrostation Kew Gardens. Hoewel in een miljoenenstad waan je je in een klein Engels dorp in de Cotswolds. Victoriaanse gebouwen, bloembakken, alles keurig verzorgd. De route gaat vervolgens via een erg leuk pleintje door een iets aflopende straat met prachtige oude Engelse huizen en halsbandparkieten in de bloesembomen richting de hoofdingang van Kew Gardens. Een maandag en zeker in maart is rustig, voornamelijk wat schoolklassen en senioren. De tuinen waren overtuigend bezig aan hun lentebloei en dat alles in een ongekende overdadigheid, Niet één prunusboom, maar tientallen. De bloei variërend van wit naar donkerroze, kleuren die prachtig afstaken bij het ondertapijt van Narcissen of Scilla's. De zichtlijnen in de tuinen zijn schitterend, soms strak, soms speels, maar altijd doordacht. Schoolklasjes in uniform die op een rij de brede laan met gladgeschoren gras tussen de prachtig groene bomen oversteken, hoe Engels kan het zijn?
De Magnoliatuin was die middag werkelijk adembenemend. Mijn conclusie: je hebt Magnolioa's en je heb Magnolia's. De Magnolia die naar de bijzondere naam Star Wars luisterde, spande de kroon met enorme roze bloemen. Van elke Magnolia contrasteerden de bloemen die dag prachtig met de blauwe voorjaarslucht. Op de bloesem van de Prunus zaten al veel bijen en hommels. Sommigen met gele - stuifmeel - laarsje anderen meer wollig, klein of groot, allerlei soorten en maten. De veelheid aan bijen en hommels past helemaal binnen de aandacht die Kew Gardens hieraan besteedt en die prachtig tot uitdrukking komt in The Hive: een immens kunstwerk (Wolfgang Buttres) bestaand uit duizenden aluminium buizen die samen een enorme bijenkorf vormen. Binnen in zoemt en knettert het, zo voelt dat dus als bij (#Silence of the Bees). Voeding genoeg voor deze insecten, juist ook in de tuinen met een informeel karakter die ook zo vroeg in het voorjaar al een rijke gevarieerdheid in plantensoorten en kleur lieten zien. Er was een veldje vol met tere Kievitsbloemen in allerlei kleuren. De zon viel er doorheen en benadrukte het ruitpatroon op de bloemblaadjes. Richting de ingang/uitgang is er een meer heuvelachtig deel waar onder oude bomen nu Boshyacinthen de bodem blauw kleurden terwijl onder andere het groen van tulpenbladeren voor contract zorgde. De tijd was te kort om ieder hoekje van dit prachtige terrein te zien en te beleven. De Walk along the River Theems maar voorbij laten gaan, net als de de Glasshouses en nog veel meer. Een trotse pauw zwaaide mij uit, het was zo'n beetje tegen sluitingstijd.
0 Reacties
3/4/2017 0 Reacties Kolkende wolkenBegin maart en iedereen hoopt op een beetje lente. We worden nog niet verwend. Soms zit er een dag tussen die wat zachter is en waarop de zon wat schijnt. De meeste dagen staan op dit moment echter in het teken van wisselvalligheid. Regen, storm, afgerukte takken, weilanden vol water, het is allemaal gepasseerd de afgelopen weken. En hoewel zeker de nattigheid niet prettig is, is er ook veel moois. Kijk naar de lucht en er komen elke ochtend, middag en avond verrassingen voorbij. Vlak na de storm van vorige week donderdag zijn het vooral de bloemkoolwolken die in dikke rollen en met sneltreinvaart door de lucht bewogen. Veel wit, maar ook grijs tot zwart, kolkend en de aankondiging van nog weer wat buien. Op andere momenten kleurt de hemel bijna donkerblauw met een paar witte vegen erop, terwijl de zon de boomtakken en het riet bijna lichtgevend maakt zodat een prachtig contrast ontstaat.
Op andere momenten tekenen zich veren af in de lucht. De cirrus-achtige (cirrus, cirrocumulus, cirrostratus) wolken die zich in de hogere luchtlagen bevinden zorgen hiervoor. De opkomende zon zorgt voor een tromp l'oeuil doordat het lijkt alsof er donkere wolken zijn met grijpende vingers, feitelijk zijn het de witte cirrusveren tegen de blauwe lucht. Niet veel later is het verenpatroon verandert in een blokjespatroon dat met een boog weerspiegelt in het water dat nog op de oude legakkers staat. Zo vormt het een omlijsting voor het decor van elzen en wilgen in de verte. In dat decor, tegen het riet zit één van de vele zwanen die op dit moment de weilanden en de rietlanden bevolken. Het is opvallend hoeveel er zijn dit jaar, vaak in groepen in de weilanden, soms als paar en soms -zoals deze- solitair in het rietland. En dan de avonden: zo vaak een kleur- en wolkenspektakel. Waarschijnlijk vormt dit de aankondiging van weer een bak regen. Voor het land hebben we dat liever niet, maar als het dan toch komt, dan maar op deze manier. Prachtige lagen die variëren in kleur van oranjerood en geel tot donkerblauw en in elkaar grijpen met flarden, vegen en rafels. De grijsblauwe tussenlaag heeft weer de bollende wolken, buidels die zich vullen regen, kolkend boven het land. Vannacht gaat het nat worden. 2/22/2017 0 Reacties Uitstapje DwingelderveldAfgelopen weekend - op wat lokaal een prachtige lentedag was - een fijne wandeling in het Dwingelderveld gemaakt. Wat een echt bos, glooiende hellingen met prachtige bemoste boomstronken die het het gevoel geven dat er ieder moment een kabouter of elfje tevoorschijn kan komen tussen de het kreupelhout. De zanderige bodem geeft een heel andere begroeiing dan de stugge oude klei die we gewend zijn.
Naast de gevarieerde groei van loof- en dennebomen staan er veel oude, afgestorven bomen die gewoon lekker blijven liggen of staan voor zo lang ze dat kunnen. En dan bieden ze schuilplaatsen aan dieren als vleermuizen. De holte in een dode boom met daaronder een donker spoor lijkt een vleermuizenlatrine. Het donkere spoor is een gevolg het uitbijten van de uitwerpselen van de bewoners. Iets verder op speelde een berk gastheer voor de tondelzwam, de boom heeft geen lang leven meer in het vooruitzicht. Dat is natuur.... Dit mooie dichte bos gaat vrij plotseling over in een grote open ruimte met heidevelden en vennetjes, eindeloos. Aan de rand staat een prachtige schaapskooi met een prachtige kudde Drentse heideschapen. Trotse beesten met een gekromde hoorns. We hadden het geluk het eerste lammetje van dit seizoen te mogen zien, nog piepjong, lekker beschermd bij de moeder. De lente is in aantocht, dat is duidelijk. Niets mooiers dan een stal vol schapen, die met malende kaken hun hooi verorberen en hun lammetjes bemoederen in hun eerste dagen. Ze zijn snel genoeg groot en gaan dan op avontuur in de stal tusen hun grote en kleine soortgenoten. De vennetjes in het heideveld -soms met vlonders verbonden- liggen vol met grapsollen waarvan het groengeel prachtig contrasteert met het blauwgrijs van het water; er was weinig wind dus een mooi spiegelend wateropvlak. De lucht was soms grijs, soms blauw en meestal er tussenin. De zon probeerde er door heen te komen en lichtte voorzichtig de witte berken op die langs de rand van het bos stonden. Berken, typische begroeiing voor de arme zandgrond. Op het eind van de wandeling kwamen we nog een prachtige afgezaagde boomstronk tegen waarop verschillende soorten zwammen welig tierden. Een prachtig kleurenschouwspel van wit, grijs, geel en groen in verschillende groottes en vormen. We hebben een goed uur gewandeld, een echte miniatuurontdekkingsreis als je je zintuigen openstelt. 1/29/2017 0 Reacties ImpressieZoals ik in de vorige blog al schreef, waren de wintergasten uit het oosten aangekomen en inderdaad ze hebben winter meegenomen. Twee weken met vooral ´s nachts behoorlijke vorst, die de ochtendwereld zilverwit kleurde. De schaapjes in het weiland naast ons perceel gingen bijna helemaal op in het witbevroren gras.
De zonsopgangen vanaf de horizon de lichte wolken die er soms waren, paarsblauw kleuren. Ondertussen doorliep de ruimte tussen de wolken een scala aan kopertinten. Een prachtig kleurenspel met al die kleurschakeringen. En alsof dat nog niet genoeg was, stond de hemel op verschillende avonden in vuur en vlam. De lucht boven Surhuisterveen was op één van de avonden werkelijk diep oranje gekleurd. Voor de paarden betekenden deze dagen extra hooi en kuil, goed eten, zodat ze lekker warm blijven. Na wat ingenieuze aanpassingen, door de klusser in hart en nieren, is de automatische drinkbak niet bevroren en goed blijven stromen. Dat scheelt een aardig gesleep met emmers water. De kipjes mochten weer naar buiten, scharrelden gelijk richting het hooi en legden zich op een gegeven moment lekker in de zon tegen de voerbak van de paarden aan. Inmiddels is de kou verdwenen en omdat er nauwelijks sneeuw was gevallen hebben we vrijwel geen dooitroep. Gelukkig maar, de afwatering in de sloten was al niet te best de afgelopen weken. Een paar keer (noord)westerstorm in combinatie met springtij schopt het spuien bij Lauwersoog meestal door de war. Gevolg, hier aan de oorsprong van de Lauwers, lopen de afwatersloten, die allemaal richting Lauwersmeer gaan, vol en duurt het 10 tot 14 dagen voor het waterpeil weer normaal wordt. Op de sloten zat vandaag nog her en der een dun vliesje ijs. De weilanden waren wat geelgroen geworden van de vorst. Een mooi contrast met de oude rietpluimen en de blauwgrijze wolkenlucht waar af en toe wat zon door heen kwam. Ook zonder vorst is het mooi hier in De Kale Polder. 1/7/2017 0 Reacties De wintergasten zijn er weer!Een winterprikje met vorstdagen, ijzel en zelfs wat sneeuw, hopelijk is het een voorbode van meer winterweer. Hoewel we nog vakantie hebben, was het afgelopen week toch noodzakelijk een paar keer vroeg op te staan. En eerlijk is eerlijk, dat was bepaald geen straf. De dagen begonnen rond zonsopgang met een prachtige lucht. De zon die nog bezig was boven de horizon te kruipen, lichtte de wolken op waardoor een prachtig intens en gevarieerd kleurenspel ontstond. Naarmate de zon hoger kwam, kwam er meer goudgeel in de lucht. De paarden konden zo in een gouden gloed hun hooi eten: met malende kaken, dampende adem en stralende manen.
De kou betekent ook zorgen voor de vogels. Naast de circa 30 merels scharrelt er af en toe ook een zwermpje spreeuwen tussen de appels. De grond onder de appelboom lijkt soms te vibreren van al die donkere pikkende vogels. Sinds een paar dagen zitten er wat kramsvogels tussen. Opvallend door hun grijze koppie, de gespikkelde borst en natuurlijk hun altijd wat bazige gedrag tussen al die andere vogels, onze russische gasten. De hele groep wordt af en toe in het drukke gepik gestoord. Ze horen of zien iets, de klagelijke roep van een buizerd of rennende Bowie en vliegen als op afspraak gezamenlijk omhoog, de bomen in of nog verder. De vetbollen worden op dit moment druk bezocht door allerlei mezen en vinken. Naast de koolmees en de pimpelmees die lekker in de zon hangen te bungelen aan zo'n bol is er sinds deze week ook een paartje zwartkopmezen op bezoek. Een egale roomkleurige buik, grijsbruine vleugels en rug en dan nog een opvallend zwart petje op het hoofd. Zodra de pimpel even uit de buurt is, komen de zwartkopmezen aan vliegen om snel wat zaden uit de vetbol te pikken. Is de pimpel er wel, dan scharrelen ze vaak op de grond net onder de vetbol. Daar ligt nog genoeg. Ze hebben er nogal eens gezelschap van vinken. In de sneeuw vallen die nu goed op, het lijkt wel of het roze op hun borst intenser is, het geel en blauw op de vleugeltjes valt zo nog meer op. En op hun kopje staan de grijze veertjes mooi als een kuifje overeind. Deze gewone vinken hebben vandaag gezelschap gekregen van hun noordelijke tegenhangers: de keep. Uit Scandinavië aan komen vliegen om gezellig met een groepje van vier tussen de gewone vinken te gaan scharrelen. In eerste instantie denk je hee, dat zijn veel roodborstjes, maar die komen eigenlijk nooit in een groep voor. Met z'n tweeën hebben die namelijk al binnen de kortste keren ruzie. De kepen hebben het gezellig in hun groep. Naast een oranje gekleurde borst hebben ze bovendien een zwart/oranje tekening op de rug en de vleugels. De snavel is gelig van kleur en flink groot, handig voor de zaden. 12/30/2016 1 Reactie De laatste dagen2016, bijna ten einde. De laatste dagen van het jaar spelen zich af in een mistige vrieskou. Na de winderige en zachte kerst is die kou wel welkom. De ochtenden beginnen steeds grijs. De ene dag komt de zon er wel nog door, de andere dag blijft de mist over het landschap hangen. Op die momenten is er weinig kleur te vinden, maar wel veel nuances van grijs en bruin. De schotse hooglanders die weer langs de Fryske Dyk staan passen daar prachtig in. Ze blijven imposant met hun enorme hoorns, terwijl hun vacht een hoog aaibaarheidsgehalte heeft. Als altijd zijn ze nieuwsgierig met enige reserve, maakt niet uit of ik langs kom met de honden, op een IJslander of in mijn eentje. Kijken vanuit de verte, paar pasjes naar voren, weer kijken, wat schudden met de kop, eens zwaaien met de hoorns, weer wat stapjes naar voren en dan op gepaste afstand blijven kijken.
Tegenover de kudde staat een groep schapen, die met dit weer mooi opgaat in de mist en het berijpte gras. De kleurverschillen tussen de zwarte en witte schapen zijn nu maar klein. Hetzelfde geldt voor het oude maisveld. In de voren staan nog wat bruinige stobben van de oude mais, die zo het patroon van het maisveld laten zien. Er tussendoor het gras dat nu bedekt is met rijp en er daardoor grijzig uitziet. In de eigen tuin zijn er ook van dit soort kleine kunstwerken. Op een van de tuintafels ligt nog een oud misvormd peertje dat duidelijk aan de pan is ontsnapt. Nu ligt het daar intrigerend tussen de ijsnaaldjes op de tafel. Blijkbaar heeft het nog ´gezweet´, de zweetdruppels zijn in kleine ronde ijssproeten veranderd en geven het peertje nu een heel bijzondere aanblik. Ondertussen zijn de vogels weer talrijk aanwezig, gemiddeld 10 merels onder de appelboom, ze hebben al een aardig gat geslagen in de gevallen appels. Voor de meesjes hangen er weer bolletjes waar ze als acrobaatjes van kunnen eten. De roodborstje scharrelen zoals gewoonlijk veel over de grond om de gevallen pitjes en zaden op te pikken. Soms ruziënd met elkaar en dan weer opfladderend naar de de takken van de appelboom om -wiebelend op hun dunne pootjes - trots hun oranjerood te laten zien. Voor de poezen is dat feest, al die vogels die zo vlak voor het raam zitten ´te shinen´, ze blijven kijken. Af en toe met de nodige bijgeluiden, wat dat betreft goed dat ze nog niet naar buiten gaan. 12/7/2016 0 Reacties Winters lichtDe afgelopen dagen waren natuurlijk weer een feest met licht en lucht. Elke ochtend berijpte planten die in de loop van de dag langzaam ontdooien en dan met waterdruppels bezet worden. Tegelijkertijd prachtige zonsopgangen die de hemel in vlam en vuur zetten. Elke ochtend rond half acht verschijnt het eerste roodpaars dat langzamerhand steeds meer naar oranje tinten gaat en aan kracht en hoogte wint. Op dinsdag verschenen, na enkele wolkenloze dagen, de eerste wolken. Ze geven nog een extra dimensie aan de zonsopgang en zijn, na enkele kraakheldere, wolkenloze dagen, de eerste aankondiging van de weersomslag voor de dag erna.
In de ochtend valt de opgaande zon ook prachtig door de pluimen van het berijpte siergras, zodat dat niet wit is maar een oranjeachtige waas krijgt. In de heldere avondlucht lukt het om het licht te vangen in een enkele waterdruppel die nog aan de tak hangt. Als je goed kijkt, zie je in de druppel de weerspiegeling van de takken er om heen. Op een andere plek op het erf krullen de oude twijgen van de clematis zich om de hoek van de schuur en geven een doorkijkje richting de paddock. Ze vormen zo een omlijsting voor het paard dat daar staat te dromen. Deze toch wel winterse omstandigheden zorgen dat verschillende dieren wat dichterbij komen. De zilverreiger die ik al verschillende keren uit de verte heb gezien, zit deze dagen in de weilanden die aan de Fryske Dyk grenzen. Smal en rechtopgaand zie je hem langs de kant van een sloot of schuifelend door het weiland, om dan opeens de enorme spierwitte vleugels uit te slaan. Met langzame statige vleugelslagen vliegt hij weg om even later in een ander weiland te landen en een soortgenoot tegen te komen. Met de soortgenoot vindt even een korte krachtmeting plaats om te bepalen wie in welk weiland mag. De verliezer vertrekt weer, plek genoeg om zich in een van de andere voedselrijke weilanden en de omliggende sloten tegoed te doen aan allerlei beestjes zoals vis, muizen en kikkers die voorkomen Net achter de boomwal staat een groep reeën te grazen. Sinds de mais van het land is zien we weer steeds meer reeën, de laatste week is het een groep van zes. Vaak op een kluitje en soms één meer solitair. Op de achtergrond is er het geluid van ruziënde kraaien en een klagelijk roepende buizerd die verjaagd wordt. 11/26/2016 0 Reacties ZilverdradenĀAlweer een winterse ochtend in november en wat een prachtige op deze zaterdag. Op de een of andere manier heb ik alle prachtige kleurrijke zonsondergangen van de afgelopen week gemist, die heb ik alleen maar op plaatjes gezien. Daarom maar vandaag de focus maar gelegd op het zilverwit van deze ochtend.
Na een koude nacht met vorst zijn alle spinnenwebben en draden omgeven door een dun suikerlaagje. Sommige draden zitten in een web geweven tussen de stijlen van de toegangspoort, andere hebben zich met een fijn kantwerkje genesteld in de uitgebloeide bloemschermen van het fluitenkruid. Uit dat kantwerkje loopt een draad omlaag. Hierlangs moet de spin afgedaald zijn. Bij de ochtendwandeling met de honden komen we de draden op allerlei plekken tegen, soms slingerend boven uit een boom (en te dun om op de foto vast te leggen) en soms met bungelende boogjes verweven tussen de takken en oude elsenpropjes. Stuk voor stuk kunstwerkjes om naar te kijken. Het riet langs de Fryske Dyk is geel gekleurd, de bruinige pluimen zijn vandaag bedekt met een dun laagje ijskristallen dat een poederachtig effect geeft, ook hier tussendoor weer de kleine fijne draadjes. De takken van een van de elzen aan de rand van ons perceel zijn ook helemaal met elkaar verweven door witte draden. Ze gaan van tak naar tak en pakken de hele boom in. Af en toe zit er nog een geelgroen blaadje er tussen dat mooi afsteekt. De bomen op de achtergrond, richting het Blote Voetenpad, lichten door de combinatie van groen en wit stemmig grijs op. Op het terras staat nog wat zomerspul, zoals de wespenvangers. Het is zo mooi om te zien hoe zo'n simpel glazen flesje helemaal opgaat in de omgeving. Het groene glas wordt door het gras op de achtergond nog groener, de zon licht de bovenkant op die zo geler wordt. Op het glas kleine bevroren vochtdruppels net als op het gras erachter. En aan de hals, natuurlijk weer een paar ragfijne witte draadjes. 11/13/2016 0 Reacties Een winterochtend....Alweer lang geleden dat er al in de eerste helft van november behoorlijke nachtvorst is. Toen we zaterdagochtend wakker werden, waren de weilanden met een witte waas bedekt. De zon probeerde tussen de melkwitte wolken door te schijnen, maar had nog niet veel kracht. Een heerlijk moment om met de honden samen de krant te gaan halen. Toen we naar buiten gingen stonden de paarden al te wachten op hun eerste portie kuil, altijd trek, zeker met dit weer. Hun vacht was al iets, ja hoe noem je dat? Zeg maar, opgeblazen, zoals dat altijd met vorst gebeurt. Het haar staat dan wat meer uit.
De Fryske Dyk was prachtig, een witte waas over het gras, het gele riet stak prachtig af met dat grijsgroene gras en de bruinige bomen. Van de bomen dwarrelden voortdurend blaadjes, het is dit weekend snel kaal en licht geworden rond het huis. Op de sloten lag zowaar een echte laag ijs, die ook niet gelijk verdwenen was. De honden vonden het heerlijk om zo in de stille ochtend mee te rennen en te snuffelen. Geen regen, dus gewoon lekker de 600 meter naar de brievenbus op en neer. Toen we weer terugkwamen stonden de paarden enthousiast van hun mooie droge kuil te eten. Met de verschillende voerplekken komen ze allemaal goe daan hun trekken. Het is ook zo'n fijn geluid, die malende kaken die rustige hap na hap wegwerken. De vorst is wel de nekslag voor de Cosmea's geweest die het tot nu toe nog steeds goed deden en zelfs nog bijen trokken. Waar een simpel zakje zaad van de Dille en Kamille al niet goed voor is. Volgend jaar gaan we daar nog wat meer van zaaien, zodat we de hele zomer door op allerlei plaatsen mooie wilde bloemen hebben. Gelukkig hebben we nog wat kleur in de tuin door de pompoentjes, hoewel niet ieder exemplaar deze vroege vorst heeft overleefd. 10/30/2016 0 Reacties Vrijdagavond op de Hoge ReedAfgelopen vrijdag, na een wat sombere dag ging aan het eind van de middag toch de zon nog even schijnen. Mooi moment om de boodschappen in Grootegast te combineren met een bezoek aan De Hooge Reed in Lutjegast. Een oud kerkenpad dat vroeger liep naar de huisjes die daar in de iets hogere delen van de mieden (zompig gebied) lagen. De huisjes zijn verdwenen, restanten van het pad bewaard gebleven en in ere hersteld. Vanaf het weggetje Bombay, vlakbij de vroegere molen Bombay die de boel nog een beetje droog hield, loopt het pad in noordelijke richting. Langs weilanden en boomsingels, af en toe wat petgaten en broekbosjes. Alle elementen van het vroegere landschap zijn er nog of zijn er weer. Het pad slingert door het gras met aan de westelijke kant de dijk langs de Doezumertocht die zorgt dat het water niet het gebied inloopt. Zoals gewoonlijk kwam ik - op afstand - weer een groepje reeen tegen. Even die verstarring, de starende blik: Wat loopt daar? om dan weg te springen, de witte spiegels op het achterwerk altijd herkenbaar. Drie, vier sierlijke sprongen en ze verdwijnen in de verte.
Deze vrijdagavond zakte de zon langzaam naar de horizon die achter de Doezumertocht lag. De avondzon bescheen de goudkleurige herfstbladeren van de beuk die bij vroegere bebouwing heeft gestaan. Juist die oude beuk is daarvoor een herkenningpunt. De achtergrondgeluiden waren zacht, vrijwel geen wind, wat verkeer in de verte dat zich naar huis spoedde en een enkele kraai die met gekras langs vloog. Op een oude boomstronk zat een enorme elfenbank waarvan de kleuren in dit licht varieerden van grijsblauw tot goudbruin. De meeste meidoorn- en lijsterbessen waren al verdwenen, maar de rozenbottels hingen nog aan de wilde rozenstruiken die hun meeste blaadjes wel verloren waren. De zon lichtte ook de petgaten met hun rietomranding op, zodat de elzen in de verte met donkere contouren prachtig afstaken het water en tegen de lucht met allerlei kleurschakeringen. Prachtig, in de hectiek van alledag even zo'n rustpunt waar de tijd letterlijk en figuurlijk stil heeft gestaan. |
AuthorIn september 2012 ben ik (Lieke) gestart met de Natuurgidsencursus. Een van de opdrachten is het 'adoptieterrein'. Als terrein heb ik ons erf en de directe omgeving gekozen. Wekelijks volg ik wat er op het terrein tijdens de seizoenen verandert, welke dieren er zijn en hoe de beplanting zich ontwikkelt. Wat ik zoal tegenkom, lees je hier. De cursus heb ik - met succes - afgerond, de blog blijft. Archives
December 2017
Categories |