11/18/2017 0 Reacties BalansDe blaadjes van de bomen, donkere luchten, veel regen en gelukkig op zijn tijd een zonnige dag. Dat zijn wel zo´n beetje de kenmerken van deze herfst. Het is altijd weer bijzonder hoe de natuur de balans herstelt, het erg droge voorjaar is inmiddels wel gecompenseerd.
Dit weer betekent plannen om te genieten van de mooie droge momenten. Dan is het gelijk ook prachtig. De lucht is vaak tegen het donkerblauwe aan, als de zon daarbij komt krijgt het gras in felgroene kleur en licht op samen met het gele blad dat nog aan de bomen zit. Begin november zijn de paarden weer uit het Lauwersmeergebied vertrokken waar ze een fijne zomer hebben gehad met weinig kriebels. Een kudde van 30 IJslandse merries in alle leeftijden en 3 veulens die 6 maanden lang helpen met natuurbeheer en ondertussen genieten van ruimte, gras, mooi geaccidenteerd terrein en het sociale samenleven in kuddeverband. Omgeven door donkere luchten konden we bijna alle paarden droog laden, af en toe zelfs een zonnetje erbij. Bijna alle, de laatste twee gingen de trailer op tijdens een enorme regen- en hagelbui. De elementen waren duidelijk aanwezig. Hrafnhetta die daar deze zomer is geweest, is doorgegaan naar een winterbegrazing. De ruimte heeft haar erg goed gedaan , dus dat zetten we nog even voort. Bovendien houden we zo hier ook de balans qua paarden, ruimte en verzorging op orde. Als het - een beetje - droog is, is het hier nu heerlijk rijden met Hetja. De mugjes, akelige kriebelaars, zijn weg, dus de deken kan af. Het pad aan de noordkant is mooi stevig en heerlijk om te tölten. Samen op zoek naar de beste balans , als het echt goed gaat met een vrije teugeltölt. Richting de Kaleweg is er meer modder en zijn er flinke plassen, een leuke uitdaging om te oefenen met om de plas en door de plas, vooral in dat laatste krijgt ze steeds meer lol. Dankzij het Be Balanced vest blijft het rijden ook voor mijzelf goed mogelijk. Heel fijn dat ´steuntje in de rug´. Be Balancedvest Be Balancedvest
0 Reacties
10/22/2017 0 Reacties ZondagochtendWaar dit weekend zich vooral laat kenmerken door een grijze, grauwe nattigheid, hadden we vorig weekend nog een zondag met een prachtig 'indian summer' gevoel, - zeer - zachte temperaturen, veel zon en een ochtend die al prachtig begint. Bij de ochtendwandeling hangt over de weilanden een lichte mist, die is ontstaan door het uitdampen van alle regen die in de weken daarvoor is gevallen. De zon komt er schuchter door en licht de bomen in de boomwal op. Lichtstralen vallen tussen het bladerdek dat nog groen is, maar ook al dunner wordt.
Langs de Fryske Dyk begint het riet langzaam lichtgeel te kleuren met de bruinige pluimen als accent, ook hier minder blad en meer licht. In de weilanden staan volop sigaren en russen. De sigaren, vruchten van de grote lisdoddes die rijpen aan de aren, staan mooi donkerbruin tussen het licht gelige gras. Nu nog gaaf en strak ingepakt, zodra ze openbarsten komt er een enorme hoeveelheid pluis en zaad uit. De russen staan tussen de fijne grasjes. Met elkaar geven ze deze ochtend een prachtig contrastbeeld: de kleine bloempjes van de russen ofwel bloembiezen steken mooi af tussen de met fijne zilveren druppeltjes bezette grasjes. Een soort van filigrain, dat in de vroege zon prachtig oplicht. De druppeltjes die met de lichte mist overdadig aanwezig zijn, zijn ook te vinden op de spinnenwebben in het ruige gras. Lange rijen pareltjes, aaneengeregen tussen grasstengels. Ze weerkaatsen de zon en geven op die manier bijzondere, prisma-achtige lichteffecten. In de verte tegen de bomenrij aan staan schaapjes, ze kleuren ton sur ton met het grasland en de licht kalende bomen, de zon legt een glans over hun wollige vachtjes. Een heerlijke start voor een prachtige zondag. NB: klik met de muis op de foto om uit te zoomen 10/9/2017 0 Reacties HerfstIn een sneltreinvaart is de afgelopen weken de zomer in herfst veranderd. Weliswaar nog niet met de bijbehorende temperaturen, die zijn wat hoog en voor mij mag het best wat frisser. Dat komt ook omdat de temperaturen tussen 10 en 20 graden voor de paarden nu minder prettig zijn, de mugjes zijn er nog en jeuken wat, hun wintervacht is al aardig dik dus bij warmer weer wordt het zweten. Daarnaast is het wat lastiger met voeren, te warm voor kuil, hooi leidt soms tot gekuch. En daar waar de herfst zich natuurlijk nu in uit: eindeloze regenbuien, betekent dat ook dat de weilanden niet of nauwelijks meer bruikbaar zijn. Het gras is niet echt meer een optie. De afgelopen weken is de droogte van het voorjaar en de zomer meer dan gecompenseerd. Op onze zeer stevige kleigrond loopt het water niet echt weg en de sloten staan al aardig vol. In combinatie met de twee stormen heeft al weer een eerste sanering van de boomwallen plaatsgevonden. Vooral de essen verliezen nu snel takken, de essentaksterfziekte laat zijn sporen na. Ook uit de wilgen valt het een en ander, dat is dan weer fijn voor de paarden die dol zijn op het knabbelen aan wilgentakken en wilgenblaadjes.
De herfst laat zich gelukkig niet alleen van zijn sombere, roerige en zompige kant zien. In de borders zijn er nu juist uitgesproken kleuren. Vooral als de zon de kan krijgt er op te schijnen. Het zachte geel en roze van de Echineas is al oud geel en oud roze geworden, de hartjes bruin en langzaam verdorrend. Maar dat in combinatie met asters in allerlei tinten die variëren van licht lila tot knalroze en dieprood, geeft een prachtig kleurenspel. De pluimpjes van de siergrassen accentueren de kleuren en vooral op dagen waarop de mist wat blijft hangen vormen ze zelf kunstwerkjes met honderden pareltjes die aan ragfijne spinnewebdraadjes hangen. In een kerstboom zou zo´n ingesponnen pluimpje niet misstaan. De pompoenen hebben gedaan wat we wilden. Simpel zaden uit de restanten van vorig jaar in de grond en nu tientallen fel oranje pompoenen die we her en der op het erf laten afrijpen. De patissons -lichtgroene platte pompoensoort - blijken inderdaad goed eetbaar. Heerlijk in soep of uitgehold en gevuld met een lekker mengsel en gegaard in de oven. In de boomgaard kleuren nu de appels geelrood, de peertjes vallen al van de boom en de eerste portie mooie roodgekookte peren hebben we al gehad. Het aantal appels lijkt minder dit jaar, de peertjes vertonen nogal een rare krommingen en een soort van dwerggroei. Waarschijnlijk heeft de vorst in de bloesemtijd er toch ingehakt. Detig kilometer van de Waddenzee, het voelt nog steeds al een voorrecht dat dit prachtige gebied zo onder handbereik is. Elke keer weer verrrast het wad, regen wind, zon, ochtend of avond: het maakt niet uit. Altijd is het licht bijzonder en mooi en laat de elementen van het landschap er steeds weer op een andere manier uitspringen. Behalve de kleur en het licht vormt de ruimte een wezenlijk onderdeel van dit gebied. Dun bevolkt: de buitendijkse gebieden kennen wat - vaak tijdelijke - bewoners zoals schapen en paarden naast de eindeloze hoeveelheid watervogels. En de mens, die valt al snel in het niet in de weidsheid van het landschap. Dijken, wolken, soms water, soms slik, weerspiegeling als er niet teveel wind is en ruimte, vooral ruimte, rust en misschien zelfs leegte. Het is intrigrerend dat juist dat weinige dit gebied voor mij zo aantrekkelijk maakt. Dorpjes worden miniatuur zo naast de hoge waddendijk, beschermd tegen de woestheid die de zee ook kent. Stenen in het water veranderen de zichtlijnen, wolken benadrukken de lijnen van de dijken, een enkel paard met natureltinten geeft een kleuraccent aan de groene buitendijkse weilanden. Er is zo veel en er is zo weinig. Wie goed kijkt, ziet achter dit buitendijkse land de schepen weerspiegelen in de zee. De wandelaars op de dijk lijken nietig onder de wolken. Elke laag in dit landschap krijgt zo een eigen dimensie, donker wordt donkerder en licht wordt lichter, contrasten verscherpen. Niet meer in het landschap maar minder bepaalt de schoonheid en het unieke karakter. De kunst van het beperken, dat kunnen de Wadden!!
8/28/2017 0 Reacties OogstDat Augustus oogstmaand is nemen we dit jaar hier behoorlijk serieus. Hoewel, veel keuze hebben we niet. Ergens in het voorjaar wordt er gezaaid, gespeend en/of geplant, terwijl de fruitbomen al jaren staan. Wanneer er dan geoogst kan worden weten we nooit zeker, dat hangt van allerlei meestal minder goed beïnvloedbare factoren af. Het blijft in die zin wat gokken. Maar dat uitgerekend net voor onze week vakantie de boom met Reine Claudepruimen overvol is met heerlijk gele pruimen, was toch even schrikken. Dat betekende de middag voor vertrek nog snel een emmer of drie plukken, de meest rijpe gelijk verwerken in compôte en de rest in de koelkast om die bij terugkomst te gaan verwerken. De oogst is voldoende om allerlei verwerkingsvarianten uit te proberen. Naast de compôte (met wat appel er doorheen voor stevigheid en binden) hebben we er inmiddels verschillende soorten pruimentaart, 10 potten pruimenjam (gecombineerd met zelf geplukte bramen) en pruimenchutney van weten te maken.
Inmiddels levert de courgetteplant prachtige gele courgettes. Die zijn erg lekker en veel steviger dan de bekende groene courgettes. Tot nu toe verdwijnen ze vooral in gerechten als stoofpotjes, wokgerechten en soep. En af en toe iets weggeven is ook altijd leuk. De boontjes die ik weliswaar laat in de grond had gezet, zijn gelukkig goed aangeslagen, vooral door goed te begieten in de ontkiemperiode. De eerste sperciebonen beginnen inmiddels te groeien en met het warme weer kunnen we vast komende week gaan plukken. En dat is natuurlijk goed te combineren met de sla die ook zo goed als plukklaar is. Voor september en oktober zijn er nog tientallen pompoenen aan het rijpen, gewoon gezaaid uit pompoenen die er voor de sier lagen of die waarvan de pitten overbleven nadat ze in een soepje of een saus verwerkt waren. Gezien de hoeveelheid vruchten die aan de nu nog steeds uitdijende pompoenplanten zitten, wordt dat echt een flinke oogst. Met dat geluk, dat pompoenen een heel wat langere plukperiode kennen en niet bedreigd worden door allerlei insecten. Een kleine achterstand door (werk)vakantie en dergelijke, maar het bezoekje aan Boskoop half juli was zo inspirerend dat dat hier toch nog aan bod komt. Boskoop, toch wel het walhalla van de boom- en heesterkwekers. Niet meer helemaal in de omvang die er in het verleden was, maar voor een noorderling nog steeds van een bijzondere omvang. Onze start lag bij het Rosarium in Boskoop. Tegenover het station en grenzend aan het mooie gebouw Flora waarin grand café Roos (hoe kan het ook anders) is gevestigd met zicht op het Rosarium. Vanaf het terras kijk je iets verhoogd prachtig uit over de collectie rozen die hier staat. De collectie omvat 160!!! soorten in allerlei kleur- en groeivarianten. Voor een rozenliefhebber zoals ik ben een droomplek. Gelukkig staat bij elke soort een naambordje zodat de inspiratie ook mee naar huis is te nemen. Klein genoegen was wel dat klimrozen het hier op de Groningse klei best goed doen in vergelijking met de klimrozen op de Boskoopse veengronden (door 'de mens' nog verbeterd, aldus Wikipedia). De verscheidenheid in soorten is indrukwekkend, maar ook het park (een rijksmonument) is mooi aangelegd met een koepeltje, rozenbogen en voldoende plekjes om te zitten en te genieten van de variëteit.
Na dit rijksmonument was er een nieuwe historische uitdaging: Kwekerij Esveld. Wat een prachtige oude kwekerij is dit. En meer dan dat, er is een ontzettend leuk lunchcafé met terras geheel in stijl van de kwekerij. Tussen planten in potten met bloemen en kruiden die over de randen heen golven zit je heerlijk om een heel lekkere broodje met prosciutto en honing te eten, dat wordt geserveerd met een viooltje! Op bepaalde dagen is er bovendien de mogelijkheid om met een open boot te varen langs allerlei kwekerijen of percelen waar die voorheen gevestigd waren. De start is bij Esveld waar meteen zicht is op de Hortensia en Acercollectie waar deze kwekerij/plantentuin fameus voor is, daarna gaat het verder over de sloten langs bruggetjes, lavendelvelden (planten op pot) en allerhande soorten coniferen en heesters. Sommige percelen hebben inmiddels geen kwekerijfunctie meer en vormen gevarieerde groene paradijsjes. De Acercollectie van Esveld (in het Aceretum) omvat 1000 soorten in alle mogelijke variaties van groot tot klein, veel en weinig geveerd en alle kleurtinten tussen geelgroen en donker - bijna zwart - rood. Het is geweldig om een wandeling door dit Esdoornpark te maken. Daarnaast is er een collectie van 600 soorten Hortensia's in ook alle kleurstellingen, groottes, blad- en bloemvormen. Samen met de Acers en de mooie structuur van sloten en bruggetjes vormt dit een heel bijzonder estetisch en kleurrijk geheel. Uiteraard ging ik met wat planten naar huis, die zijn er namelijk ook in voldoende mate te koop, gesorteerd op standplek, alfabetisch, heerlijk overzichtelijk en met een heel ruime keuze. 8/4/2017 0 Reacties TuinfeestBij het inrichten van de tuin had ik mij voorgenomen een tuin te creeën die aantrekkelijk is voor bijen, hommels en vlinders. Met gepaste trots kan ik nu zeggen dat dat behoorlijk goed gelukt is. Op de windstille, zonnige dagen wemelt het van de vlinders, hommels en bijen. Hoewel ik geen expert ben in soortenkennis, zie ik wel dat er veel verschillende soorten zitten. Wollige bijen, slanke bijen en soms wespachtige bijen naast dikke en soms wat minder dikke hommels. De vlinders zijn wel te onderscheiden en dit jaar heb ik al zeker een stuk of 10 soorten gezien. Dit weekend is vlindertelweekend, dus dan moet ik maar eens aan de bak om alles goed te registreren.
Het is grappig hoe eenvoudig het eigenlijk is om een vlindertuin te creeëren. Vooral een kwestie van de goede planten kopen. En dan niet die slapstengelige (en soms zelfs gifbevattende) gevallen uit de grote tuincentra, maar van een goede kweker waar meestal ook meer informatie wordt gegeven. Daarnaast doen de zakjes vlinder- en bijenmengsel van de Dille en Kamille het dit jaar ook weer erg goed. TIjdens de droge periode in juni kwamen de zaden wat moeizaam op gang, maar met de nattere maand juli is dat ruimschoots verbeterd. De courgetteplanten laten mooi het belang van de bijtjes voor de bloemetjes zien. Geen bijtjes betekent geen courgettes. De heldergele kelken staan in de zon wijd open. Naast de mooie vruchten - dit jaar gele courgettes - ook een aantrekkelijk element in de tuin. Dat geldt ook voor de hortensia´s die we her en der hebben staan. De kleuren verschillen door de plek waar ze staan en variëren tussen roze rood tot paars. Vooral die laatste contrasteren mooi bij het grijsblauwe blad van de Macleaya. In de zijtuin heeft zich helemaal spontaan een vlinderparadijs ontwikkeld. Ooit was er het voornemen daar alles weg te halen en gewoon gras te laten groeien. Maar ja, dat is saai. Toen besloten om de sterkste soorten er laten staan en nu een klein paradijsje dat weinig onderhoud vraagt en waar de vlinders heel graag komen. Op dit moment bevolken vooral de landkaartjes (vlindersoort) de bloemen van het koningskruid en dan het liefts met een stuk of vier tegelijk. De vele vlinders dit jaar komen misschien ook door de enorme hoeveelheid brandnetels in een deel van de weides. Onvoorstelbaar hoe hard dat opeens is gegaan. Ze hebben hun rol als waardplant met verve vervuld, toch vandaag maar flink het mes er in gezet. Waar brandnetels staan, kan nou eenmaal geen gras groeien. Evenwicht zoeken binnen het systeem heet dat. De paarden willen graag dat gras, de brandnetels alleen als ze gemaaid zijn. Voor hen dus weer even ruim voldoende te eten. 7/6/2017 0 Reacties Maak buiten uw thuisMaak buiten je thuis! Een veelgehoorde kreet op de radio die ik meestal langskomt als ik in de auto zit. Het moment waarop ik er naar verlang om buiten te zijn. Je hoort mij verder niet klagen, de mogelijkheid om buiten te zijn en me daar thuis te voelen heb ik natuurlijk ruimschoots. Zeker met de lange zomeravonden en het heerlijke weer. Na de lange droogte heeft de tuin en het weiland nu gelukkig genoeg water gekregen om volop verder te bloeien en te groeien. Het zijtuintje is een vlinder- en hommelparadijs. Het zoemt en fladdert, vooral bij zonnig weer. De lichtval is dan ook prachtig en benadrukt bijvoorbeeld de pracht van de theeroos. Wat een taaie is dat, twee keer mee verhuisd en al 25 jaar in ons bezit. Elk jaar weer bloeit ie vol overgave. Het witroze doet het zo mooi bij het geel van de Phlomis, de hommellokker.
Ondertussen heeft zich aan de voorkant van het huis spontaan een raamtuintje gevormd. De Verbena bonariensis wilde dit jaar niet in de bakken blijven, maar heeft zich genesteld tussen de stenen voor de ramen. Ook al een echte vlindertrekker, vanachter de laptop kijk ik zo op de gehakkelde aurelia, bonte zandoogjes en natuurlijk witjes. Geen nette aangeveegde bestrating hier, veel te leuk om dit niet te laten groeien en bloeien. Naast de Verbena heeft ook het Slaapmutsje zich hier gevestigd. Ik probeer het al jaren in borders te zaaien waar het nooit lukt, waarschijnlijk pikken de kippen de zaadjes eruit. Maar tussen de stenen, altijd raak. Ondertussen bloeien nu al een paar weken de één dagslelies, ze staan er in prachtige kleuren variërend van bruin oranje, zalmroze tot zachtgeel. Het heeft een jaar of twee geduurd voor ze echt goed aansloegen, maar nu doen ze het geweldig. Tuinieren vraagt geduld. Vaak is in het het eerste en tweede jaar de bloei van een plant wat aarzelend, bij rozen neemt het soms nog wat meer tijd in beslag. Maar dan krijg je ook wat, zoals de witte ramblerroos aan het hek die na 5 jaar echt uitbundig bloeit, zo heerlijk dat het een geurende soort is die ook nog doorbloeit. Tussen de bomen naar de weide aan de zijkant heeft zich een tijdlang een Buizerdfamilie opgehouden. Er had een paar genesteld en die hadden duidelijk jongen gekregen. Veel gekrijs, vooral als de kraaien weer met hun aanvallen begonnen. Of de meeuwen die met zijn tweeën de buizerd in bedwang hielden en nauwelijks kans gaven om naar het nest terug te vliegen. Op een gegeven moment was het zelfs moeilijk daar nog in de wei te komen: boze buizerd, cirkelend en krijsend boven mijn hoofd. En in dit buitengebeuren liggen de poezen overal in het hooi, de wei of de tuin. Rollen in het zand, krijgertje spelen in het hoge gras of gewoon zitten zonnen met de schaduw van een boterbloem op je snoet. Maak buiten je thuis, dat is hier wel gelukt. 6/27/2017 0 Reacties Van beemd en gastDe afgelopen weken stond de tuin centraal. Onkruid trekken, grond loswoelen, planten, zaaien en door de droogte ook veel gieteren. Langzaam maar zeker ontstaan de borders die kleur en vorm geven aan de tuin, die insecten aantrekken en zo nog meer leven rondom het huis brengen. Het is prachtig om te ervaren hoe de planten aanslaan en steeds meer een volwassen vorm krijgen en zo de gedroomde invulling geven. Om goed te kunnen dromen en voor de inspiratie is het fijn om andere tuinen te bezoeken. Ook Groningen biedt veel op dat gebied en in de voorbije weken hebben we daarvan geprofiteerd. Eind mei waren we in Warffum bij kwekerij De Beemd. Behalve een groot assortiment planten met ook wat bijzondere rozen (de Magenta is mee naar huis gegaan) is er een fijne theetuin waar we het eerste uur hebben gezeten en vooral ook genoten van de mangoroomtaart met rabarber. Daarna de tuin in gedoken die echt een verrassing vormt door de schaduwrijke entree met allerlei soorten schaduwplanten die overgaat in slingerende borders met paden er langs. Eind mei, de tijd van de late bollen zoals Allium en Irissen, maar ook de tijd van de Pioenrozen. Het paars van de Alliumbollen, toch echt indrukwekkend in vorm en kleur, was erg mooi gecombineerd met een zachtgele Pioenroos, niet eerder gezien. Ook de Viburnum staat in deze tijd in bloei en de bebloeide takken staken prachtig af tegen de blauwe Irissen die er voor stonden (meer: www.kwekerijdebeemd.nl/)
Twee weken geleden waren we op een open dag van De Groene Gast in Lucaswolde. Van hieruit relatief om de hoek, gelegen in een bocht van een van de kleine weggetjes die het Westerkwartier doorkruizen. Wat een verrasende variatie op dit terrein, een bosje met wandelpad, een prachtige vijver, ruige weides en een zeer gevarieerde bordertuin. Een heerlijke plek om rond te wandelen en ideeën op te doen over ecologisch beheer, Willem en Klaas vertellen er enthousiast over. Dat dat ecologisch beheer werkt, blijkt wel uit de grote hoeveelheid bijen en hommels die er rondzwermen, de kwakende kikkers en de waterjuffers die gezamenlijk aan een wilgentakje hingen. In de goed gevulde borders stond nu een grote variëteit aan Papavers in erg mooie aansprekende kleuren, Phlomis niet alleen in geel maar ook in roze met donkerrode steel, allerlei soorten Geraniums en Scabiosa's. De borders lieten prachtige combinaties zien van planten zowel in kleur als in blad en bloeivorm, een mooi en aansprekend voorbeeld was de gele Phlomis met de bloedrode Sanguisorbia. Die eerste doet het hier al jaren heel goed, de tweede krijgt nu de kans om ook hier zo'n mooie combinatie te gaan vormen. De Groene Gast (www.degroenegast.nl/) is een tuin die vast door het seizoen heen steeds weer iets nieuws te bieden heeft, nu al konden we zien dat de borders gevuld waren met nieuw aanstormende talent. Zeker een reden voor een volgend bezoek net als het mooie assortiment planten dat te koop is en dat veel bijzondere vaste planten kent, maar ook groenten en kruiden. Wat is het een genot om na lange tijd weer een Kardoenplant te kunnen kopen. Hopen dat deze ondanks de droogte goed aan gaat slaan en straks op lange zilvergrijze stelen zijn paarse bollen laat zien. 5/3/2017 0 Reacties Even wat andersDit keer geen verhaal over natuur, bloemetjes en bijtjes en dat soort dingen, maar over paardrijden. Dus wie dit minder interesseert, mag gerust overslaan dit keer ;-).
Waarom dit verhaal? Het is een lange zoektocht geweest om te zorgen dat ik weer op een leuke manier mijn grote passie kan beoefenen. Misschien hebben anderen daar ook wat aan, vandaar. In mijn jeugd heb ik als Vrijbuiter zo'n beetje alle Zuidlimburgse holle wegen gezien op een variatie aan (gr)IJslanders. Ik durfde alles en kon ook - bijna - alles. Na een lange tussenstop in 2004 weer begonnen met paardrijden, uiteraard op IJslanders. Dat was wennen, in 20 jaar tijd gebeurt er veel fysiek, pijntje hier, pijntje daar, paar flinke vallen (met de fiets) en de soepelheid was behoorlijk ver te zoeken. Daarnaast een nieuw fenomeen: angst...Met geduldige instructeurs en rustige paarden is het gelukt dat toch weer op te pakken en een paar jaar heerlijk recreatief te rijden op uiteindelijk onze eigen IJslandse paarden. In 2008 kreeg ik gezondheidsklachten waarvoor operatief ingrijpen nodig was. Na een zware operatie was de bedreiging weg en de zaak optisch herstelt. Helaas kon ik door omstandigheden niet de rust nemen die eigenlijk nodig was. Gevolg: veel littekenweefsel en een zeer prikkelbare buikwand, niet bepaald handig als je graag paard rijdt. Voor zit, balans en hulpen is het fijn om vrij vanuit de buik te kunnen bewegen. In combinatie met de eerder genoemde angst en een wat sensitief paard reden om een aantal jaren lang zeer beperkt te rijden, meer met grondwerk, communicatie en dat soort zaken bezig te zijn. Ook dat was leuk en heeft me veel geleerd. En toch bleef het kriebelen, het genoegen om de wereld vanaf een paardenrug te bekijken, bewegingen te voelen, fysiek communiceren. Sinds eind 2016 rijd ik weer twee keer in de week. Daar waren drie dingen voor nodig:
Brigitte is aanwezig met een stand tijdens de Wereldkampioenschappen IJslandse paarden in Oirschot (wk2017.nl/nl/) in augustus van dit jaar. Denk je, dit kan iets voor mij zijn? Stap dan gewoon daar binnen! En heb je vragen, dan mag je ook altijd met mij contact opnemen. |
AuthorIn september 2012 ben ik (Lieke) gestart met de Natuurgidsencursus. Een van de opdrachten is het 'adoptieterrein'. Als terrein heb ik ons erf en de directe omgeving gekozen. Wekelijks volg ik wat er op het terrein tijdens de seizoenen verandert, welke dieren er zijn en hoe de beplanting zich ontwikkelt. Wat ik zoal tegenkom, lees je hier. De cursus heb ik - met succes - afgerond, de blog blijft. Archives
December 2017
Categories |